1 buitengewoon, uiterst, vergaand
2 boven het gemiddelde

Thuis zat zij onder de tafel. Met schokkende schouders. Ze zag vanonder de tafel de benen van mama heen en weer lopen in een nerveuze pas.

Moeder was aan het bellen maar kreeg niemand aan de lijn. Ze vloekte ervan.
Wat haar deed ineenkrimpen. Mama was woest. Theatraal, hectisch en woest. Het was koude woestheid waarvan haar lichte blauwe ogen bijna ijs werden. Daar moest ze altijd van schrikken op het moment dat het over leek. Dan volgde er alsnog een uitbarsting.

—

Ze hadden haar viespeuk genoemd. Buiten tijdens de schoolpauze. Ze renden in een kring en haar gezegd dat ze vies rook. Zij had bijna de neiging aan haar trui te ruiken. Was het echt vies? Ze was toch schoon? Ze had naar haar trui gekeken. De stof gevoeld vanonder haar vingers. Had verbaasd naar de lachende ogen gekeken die vuur spoten tegelijkertijd. Als ze vies rook moest ze zich wassen. Ze waste zich toch? Mama gooide dan een washandje de badkamer in. “Hier is een schone.” Het werd achteloos gegooid zodat zij het opraapte van de tegelvloer. Zette ze het trapje voor de wastafel want de spiegel was te hoog.
Opende ze de kraan en voelde het water warmer worden. Gleed met haar beide handen langs het water. Het water werd warmer. Het voelde als een vloeibare deken. Totdat mama opeens met een ferme draai de kraan dichtmaakte en haar aan haar bovenarm de trap aftrok. “Niet spelen met de kraan! Meekomen nu. Je gaat naar bed.”