Het draagt je. Het bijna onverdraaglijke. Ik weet niet precies hoe dat gaat, maar het is zo. Alsof een stemmetje in je hoofd vertelt dat vandaag vandaag is, en morgen morgen. Dat je vandaag kunt kneden maar morgen een voor eeuwig onzichtbaar tijdsbesef is wat je niet kunt forceren. En dat is maar goed ook; want wat je vandaag kneedt, is morgen onkneedbaar of juist te vervangen door een iets beter te kneden ding. Je weet het gewoonweg niet.

Juist dat niet weten is misschien wel wat alles draaglijker zou moeten maken. We hebben allemaal een voorstellingsvermogen; de een wat visueler en fantasierijker dan de ander, maar voorstellingsvermogen hebben we allemaal. Naar gelang je optimistische of pessimistische inslag vul jij helemaal het plaatje in zoals je denkt dat het moet zijn. Stom natuurlijk, je weet helemaal niet wat je in moet kleuren. Of zwart moet maken.

Het niet weten schept voor vele mensen alleen maar onrust. Soms is niet weten niets weten. Een soort van geen nieuws is goed nieuws en wat slecht nieuws zou kunnen zijn is misschien maar beter verteerbaar als je het dan ook daadwerkelijk hoort. Ondertussen is het dragen van de onwetendheid de moeilijkste test uit je leven. Daarbij blijf ik verbaasd in hoeverre de mens kan dragen.