Ik was hoog in de lucht; een passagier in een enorm vliegtuig dat stijl opsteeg
en ik voelde de druk van het opstijgen. Het was overdag, zonnig, blauwe lucht
en ik zag mezelf via het raampje naar beneden kijken.
Onder me was de volle zee. Een moment beangstigde me dat, die open zee,
maar het vliegen voelde als vrijheid.

Gisterenavond kreeg ik het boek ‘Maria onder hypnose’, het nieuwe boek van Richard Bach, plus het mooie boek ‘Jonathan Livingston Seagull‘ van dezelfde schrijver. Het ene boek spiksplinternieuw en de ander een 22e druk.

Op de een of andere manier is het onderwerp lucht, vliegen en vrijheid een terugkerend thema, bemerkte ik. De andere boeken One en The Bridge Across Forever, ook van Richard Bach, staan bij mij in de boekenkast. Er zijn momenten van ochtendwaken waarbij ik met verbazing mijn ogen open. Ik zat gewoon in dat vliegtuig, zo goed als achterin, en ik voelde de stijging alsof ik in een pretparkkarretje naar boven sjeesde met een rotgang; mezelf teruggeworpen in mijn stoel en het rare gevoel in mijn maag ervoor zorgde dat ik me beide zenuwachtig en uitgelaten voelde.

Het moment van zware wielen die van de grond gaan, het zweven, snel op grote hoogte, de wereld die steeds kleiner wordt onder mij en totale overgave. Ik vloog hoger en hoger in een strakblauwe lucht met onder mij de volle zee. De volle zee veroorzaakte een kleine beangstiging maar tegelijkertijd voelde het geweldig. Soms word ik ‘s ochtends wakker en wil ik terug naar de droom. …