Gisterenavond liep ik, in het donker, naar huis. De lucht trok eerst gele en toen oranje en even later paars roze strepen voordat het echt donker was. Alsof iemand met een dikke penseel over de lucht geschilderd had. En ik vroeg me af of ik hier mocht lopen. Alleen. In het donker. ‘s Avonds. Was dat toegestaan? Kon dat wel? Was er iemand die eigenlijk vond dat het een domme actie was? ‘Je roept het wel een beetje op je af hè?’
Ik schudde die stem meteen van me af. Natuurlijk kon dat wel. Wat een kul! Natuurlijk mocht je, ook als vrouw, ‘s avonds buiten lopen op weg naar huis want anderen hadden met hun tengels van je af te blijven! Al hingen de vlaggen aan mijn blote reet, dan nog bleef je van me af!
Ik was op weg naar huis. Ik pakte de sleutels om de deur te openen. Ik draaide de sleutel in het slot en de deur was open. Er waren mensen die dit niet meer konden nadoen.
Ik legde mijn tas weg, hing mijn jas op en ging even zitten op de bank. Ik vroeg me af wanneer iemand wel of niet een stoornis zou hebben. De afgelopen dagen schoot het woord stoornis me meerdere malen door het hoofd. ‘Iets dat stoort of gestoord is’. Een advocaat in een talkshow op tv benadrukte die avond hoe lastig het was om iemand, die niet wilde meewerken aan een psychiatrisch onderzoek, te veroordelen voor tbs. Ik liet deze gedachte even rustig over me heen gaan. Natuurlijk was het bij iedereen anders hoe hij iemand beoordeelde op wat gestoord gedrag was. Maar moest de rechter nou echt goed nadenken over iemand die op bizarre, perverse wijze twee minderjarige meiskes onder dwang misbruikt had en of dit wel of niet te zien als een stoornis? Mijn maag draaide er bijna van om toen ik mijn koffie wegzette. Het was een sadist.
Ik begreep het rechtssysteem niet. We haalden uitgeprocedeerde vluchtelingen met hun gezin met grof geweld uit een huis maar lieten gevangenen rustig over aan behandelaars die een ander idee hadden over behandelen. Hij kreeg vrijheden. Hij nam ze ook.
Een dag later is er iets veranderd. We zijn veranderd. We zijn wakker geschud.
Nu degenen nog die ons zoveel mogelijk zouden moeten beschermen. Het is namelijk de omgekeerde wereld om te zeggen dat we niet zomaar naar buiten mogen.
Dat we moeten oppassen. Dat we moeten omkijken.
Dat we niet mogen fietsen met onze haren in de wind.
Arm kind. …
3 reacties op “Ik vroeg me af of ik hier mocht lopen.”
Het is misschien ook het gevolg van onze doorgeslagen Calvinistische aard. Dat een dader zelf slachtoffer is, er nooit voor gekozen zou hebben en er dus eigenlijk geen vrije wil bestaat. Dat slechts god bepaalt.
Ik vind een volwassene handelingsbekwaam. En dus ben je verantwoordelijk voor je handelen.
Ik vind het ook de omgekeerde wereld en heb me altijd verzet tegen de onvrijheden, die je als vrouw eigenlijk hebt, hoe risicovol ook. Maar toch kun je het niet uit je gedachte krijgen, als je bijvoorbeeld ‘s avonds alleen over straat gaat, erg.
Paranoia, steeds achter je kijken. En dat is wel aan de hand. Hier heb ik daar geen last van. Helemaal niet. In NL wel. Niets ontgaat me als ik op straat ben. Een tweede gewoonte. En de rechtsgang is op zijn zachts gezegd vreemd. Je kunt niet rekenen op een overheid die het veiliger maakt. Dan maar over mijn schouder kijken. Kan ik inmiddels heel goed.