Het is wonderbaarlijk, griep hebben en je eetlust vergeten. Na dagen alleen maar water drinken, thee en het soms innemen van paracetamol, fluimucil en andere griepdempers droomde ik in mijn koortsige slaap van gebakken bacon en een Indische rijsttafel. Maar zodra ik in de keuken stond werd ik misselijk van deze gedachte. En ik sliep, sliep en sliep.

Drie dagen later at ik een ijsje. Het zoete, koude spul droop zo achter in mijn keel mijn slokdarm in en dat was hemels lekker. En dan de vers geperste sinaasappelsap. Wat een smaak prikkeling! Het leek net alsof alles op scherp stond. Maar de koffiesmaak bleek er eentje die me afgenomen was. Het bittere goedje was niet om te drinken. Ik warmde volle melk op om dan maar op te kloppen tot witte wolken in mijn net gezette koffie. Het was te doen.

De wandeling naar buiten was vermoeiend. Benen tillen, mezelf voortduwen, het voelde als een marathon die in werkelijkheid een krappe tien minuten voorstelde. Soms was ik de schappen kwijt in de Albert Heijn. En wat moest ik ook alweer kopen als ik vrijwel niets at?

Bovendien pikte mijn vriend mijn dekentje in en bedacht ik me dat het niet zo gek was dat mijn buren wilden verhuizen na de alles verwoestende hoest-tsunami.

Griep is een klootzak.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.