Ik zie een uitgestrekt landschap. Fel groen gras. Daar ergens verderop een bosgebied. De man met rimpelige groeven in zijn gezicht kijkt ernaar. Soms hangt er grondmist boven de velden. Dan verschijnt de zon later en schittert tussen de hoge bomen waar een jongeman achtergelaten is, bedolven onder grote takken. Gedood door iemand die plotseling met ontbloot bovenlijf voor de oude man staat als hij met zijn hond door de velden wandelt. De persoon praat niet maar loopt achter de oudere man aan die hem onderdak geeft en schone kleren die ooit van zijn zoon waren.

Ik kijk naar de langzame beelden, de emoties die op de gezichten te zien zijn. Elke blik spreekt. Daar hoeven geen lange dialogen aan te pas te komen. Elk beeld is traag, de camera gaat heel langzaam van persoon naar raam en zoomt heel langzaam uit. Het huis is oud en primitief. Je loopt mee de keuken in waar de oudere man de afwas doet met een beetje stromend water en de borden afdroogt met een oude theedoek. Hij sjokt naar boven naar zijn slaapkamer terwijl de hond achter hem aan loopt en neerploft op een oud en versleten deken. Het gaat niet om het bespreken van de sfeer maar het voelen van de sfeer.

De schrijver is de regisseur van zijn eigen tekst. Hij graaft door eigen documenten. Hij bladert door talloze hanenpoten en bekraste zinnen. Hij ordent de tekst en haalt weg, voegt toe. Hij dobbelt met woorden; wat past beter. Hij maakt van de ene scène een aanvullende scène en weet dat hij bij een interview moet uitleggen dat nee, het is niet autobiografisch want zo zit de tekst niet in elkaar. Zoals de cameraman scènes in de film traag voorbij laat zweven en de regisseur de beelden uitkiest zo integer en verfijnd zo wordt een goed verhaal geschreven.

Ik keek een interview met een schrijver over een nieuw boek. Ze legde uit dat ze gebruik gemaakt had van flarden uit dagboeken, schriftjes en documenten die ze verzameld had. De interviewer begon de getergde vraag of het boek dus autobiografisch was. De schrijver leek even haar hoofd te buigen. De interviewer vond het maar lastig dat deze realistische fragmenten onwaarheden bevatten.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.