Lang geleden sprak ik iemand die het vervloekte dat er ezelsoren in haar boek zaten. Ze wilde de bladzijdes ‘normaal’ houden. Zonder rimpels. Geen plooi. Niets. ‘Dat hoort niet in een boek.’ zei ze resoluut.

Ik keek naar mijn eigen boek. Een hardcover met mooie omslag. In dat boek zaten om de zoveel bladzijdes plooien. Er zaten, als ik het boek moest sluiten, ezelsoren in. Dat deed ik expres.

Als ik mijn boek in een tas stopte en de boeklezer eruit viel, wist ik niet meer waar ik gebleven was. Dan kon ik alle bladzijdes in sneltreinvaart gaan teruglezen tot aan de pagina waar ik geëindigd was. Ik legde een ezelsoor in mijn boek. Dat vond ik wel zo horen. Dat hoorde zo omdat dit het ultieme bewijs was dat het boek gelezen werd.

En heel soms was er geen doorkomen aan. Ergens in het midden stokte het verhaal, stokte het ezelsoor ook. Mijn ongeschreven regel was lezen tot het verhaal uit was. Heel soms, als het echt niet lukte, sloot ik het boek. Met pijn in het hart.
Een boek was er om helemaal gelezen te worden. Met of zonder ezelsoor. (Het liefst met.)

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.