Het begon eind vorig jaar eigenlijk al bij de reservering. De telefoon werd niet opgenomen. Na bijna een week kreeg ik toch iemand aan de lijn. In gebrekkig Nederlands vertelde hij me dat ik moest mailen. Zo gezegd zo gedaan. Maar de bevestiging kwam maar niet. Ik belde weer. Niemand nam op. Antwoordapparaat maar ingesproken met de vraag terug te bellen. Gebeurde niet. Ik belde nog een keer. Er werd opgenomen. ‘De reservering staat er al in hoor.’ Oh, had dat even gezegd. ‘We hebben een eetbon gekregen, dat moest ik vermelden.’ Het was geen probleem.

Op die vrijdagavond tegen half zeven bleek de reservering niet in de agenda te staan. De e-ticket als waardebon bleek ook een verwarrende toestand met zich mee te brengen. Op de e-ticket stond namelijk dat we konden kiezen uit de menukaart maar de kok zei dat er een viergangenmenu voor ons samengesteld zou worden. Een verrassingsmenu! Ook goed. We waren erg benieuwd!

Er kwamen na ons nog een paar reserveringen binnen wandelen. Toevallig ook met een bon. Vervolgens zat het restaurant zo goed als vol. Gezellig. Wijntje erbij. Onze eerste gang liet alleen erg lang op ons wachten. Anderhalf uur. Ook de mensen die achter ons zaten vroegen meerdere malen of hun voorgerecht eraan kwam. ‘Sorry,’ zei de dame, ‘Ik werk alleen vanavond, er is iemand ziek en er moet iemand ingewerkt worden die het niet helemaal begrijpt.’

De beste man stond meerdere malen met flessen wijn in zijn hand fronsend het etiket van heel dichtbij te bekijken. Ook de glazen werden meerdere malen flink bestudeerd. Hij krabde dan als een Stan Laurel op zijn hoofd en zette het glas weer weg.
Ondertussen ging er weer meer dan een uur voorbij. Als het belletje uit de keuken rinkelde haastte hij zich naar de ophaalplek maar wist niet wat hij wegbracht. ‘Eh, dit is eh… ik ga het even vragen.’ En liep hij met de maaltijd weer terug naar de keuken.

Er liepen mensen naar de bar met een leeg glas. ‘Mag het bijgevuld?’ Later liep er zelfs een vrouw naar de keuken om haar eigen voorgerecht op te halen. Het brood werd voor een tafeltje achter ons door een andere klant gebracht. ‘Anders wachten jullie zo lang. Jullie hebben nu in ieder geval iets te knabbelen.’

De gasten aan het tafeltje achter ons, ook met bon, ergerden zich mateloos. Meerdere malen overlegden ze om op te stappen. Er liepen ook al mensen naar de kassa om af te rekenen. ‘We willen weg nu, het duurt veel te lang.’ Ook de rekeningen bleken niet te kloppen. ‘Nee, ik reken niet de helft af, we hebben van het drie gangenmenu niet eens de helft gekregen!’ Er moest heen en weer gelopen worden naar de kok. Hij besliste telkens hoe het ging, wat er afgerekend zou worden. Er werd gemopperd, mensen vertrokken zonder iets gegeten te hebben. We waren nu twee uur verder en gelukkig, na een paar keer vragen, kregen we een borrelplank. Het smaakte prima, dat dan weer wel.

Er kwamen nieuwe klanten binnen. Omdat er wederom bonnen verkeerd berekend waren wachtten ze erg lang om ook te kunnen zitten. Het tafeltje achter ons besloot maar in te grijpen:
‘U kunt beter gaan! Je wacht hier ontzettend lang op je eten!’ Ze gingen weer.
Wij kregen onze tweede gang en derde gang en keken verbaasd naar de tapas hapjes. Best weinig. Na weer een uur kregen we een toetje.

De waarde van de bon tipte bij lange na niet aan wat we voorgeschoteld gekregen hadden. ‘De drankjes rekenen we apart.’ Sorry? Daar waren we het niet mee eens. We hadden extreem lang gewacht op ons eten, het vier gangen menu was karig en kwam helemaal niet aan het bedrag op de eetbon. De dame die in de bediening stond moest ons daar wel gelijk in geven. Ze liep nog maar even terug om te overleggen. De kok was onverbiddelijk.
‘We hebben wel heel veel geduld gehad hè?’ zei vriend later die avond. Ik knikte. We hadden extreem veel geduld gehad.

Na het indienen van een klacht bij het cadeaubonbedrijf en maanden wachten op een reactie mogen we nu vanavond wederom uiteten. Met een eetbon. Natuurlijk bij een ander restaurant. Het zal mij benieuwen.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.