We zaten de hele avond gezellig te borrelen en aten een tweede ronde borrelhapjes. Werk passeerde, de boekenbranche, de EU, genderneutraliteit en andere zaken. Voelden we ons nou een Wereldburger, een Europeaan, een Nederlander, een Rotterdammer, een Hagenees of een Brabander? Ondertussen wilden we een drankje bestellen.
‘Do you want to order?’ vroeg de jonge dame met de automaat in de aanslag. Ze vertelde bij binnenkomst toen ik de reservering checkte dat ze geen Nederlands sprak, pas sinds drie dagen hier werkte en nog niet alles wist. De Pinot Grigio die ik in eerste instantie bestelde werd later toch een Chardonnay want, zo vertelde ze ‘We unfortunately don’t have the Pinot.’ Ik knikte. Ik versta en spreek best prima Engels, daar ging het niet om.
Later op de avond waren we wederom dorstig dus ze kwam aan onze tafel.
‘Ik wil graag een cola light.’ zei mijn gezelschap. Er werd even gewacht dus we keken de medewerker afwachtend aan.
‘Eh, cola?’
‘Cola light.’
Ze hield haar vinger op. ‘Sorry, do you speak English?’ vroeg ze toen.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.