De verpleegster staat naast het bed. Ik hoor geluiden, piepjes en zuchtjes die ik liever niet wil horen maar ze zijn er, in een ritmische herhaling. De patiënt is in slaap gebracht en ligt nu op zijn buik om beter te kunnen ademhalen. Zijn ene hand ligt net boven het laken. Plukjes grijs haar ook.

De verpleegster checkt het een en ander zoals verplegend personeel dat doet. Er staan monitoren, er lopen slangen van en naar machines en zij is helemaal ingepakt. Schort, handschoenen, mondkap, bril, muts. Als de patiënt wakker zou worden zou hij zelfs haar ogen niet herkennen.

Ze loopt om het bed heen en checkt. Dan loopt ze terug langs de andere kant van het bed en op rughoogte schuift ze heel even een stukje wit laken recht. Haar hand in een handschoen strijkt een aantal keren over het laken, recht het en aait er even zacht overheen. Ik hield het tot dat moment in de documentaire Levenslucht nog droog. Kijk de documentaire hier terug.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.