Eigenlijk vind het wel prima. In mijn werkkamer, alleen, waar niemand rondloopt, kletst, mijn aandacht zoekt, werk ik het prettigst. Terugdenkend aan vroeger waar ik alleen maar onder de collega’s was met het eindeloos overleggen, samen moeten doen, praten, eindeloos veel praten en luisteren want ik kwam er vaak niet doorheen, en ondertussen de taken uitvoeren en weer die aandacht die anderen vroegen, begrijp ik niet hoe ik dit jaren heb volgehouden. Ik was sociaal en een teamspeler maar eentje die niet wist dat het ook anders kon. De norm was toch dat je gezellig met z’n allen alles samen moest doen. Je bent een individualist als je heel goed zelfstandig en alleen kunt functioneren. Als ik alleen wilde pauzeren en naar buiten wandelde begreep men dit niet. Ik was uitgeput van alle energie die ik gaf aan anderen en moest opladen.

Met deze lockdown die nu al zijn vijfde week in gaat merk ik om me heen hoe uitgeblust sommige mensen raken. Ze missen de sociale contacten, het overleggen, het fysiek samen zijn, de uitjes, het samen ondernemen, de vakanties die eraan zaten te komen. Weg van het normale, gangbare en soms saaie dagelijkse ritme. Ze missen het praten, het lachen, knuffelen, plannen maken en met de toekomst bezig zijn. Ze raken moe, lamlendig, doelloos, verveeld. En ik? Ik vind het niet zo lastig. Ik vermaak me zoals ik me altijd heb vermaakt. De aanleiding is niet zo fijn maar ik vermaak me met werk, die wel minder is dan ervoor, maar ik creëer nieuw werk. Het is niet dat ik geen mensen meer spreek, ik videobel zelfs meer dan ooit ervoor!
Ik kan goed alleen zijn, mijmeren, door het raam staren en nadenken. Ik kan best prima tijd verdrijven zonder het gevoel te hebben dat ik nauwelijks vooruit kom. De tijd gaat voorbij. De tijd is nu. Straks gaan we weer vol gas vooruit. Voor mij juist dan de kunst er niet helemaal in mee te gaan.

Leestip: Cobi ( @VerzWrk) stuurde me dit artikel door terwijl ik aan het schrijven was.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.