Afgelopen weekend las ik een artikel van the NY Times. ‘What Makes Some People More Resilient Than Others?’ Hoe komt het dat sommige mensen meer veerkrachtig zijn dan andere mensen?
“Many, many resilient people learn to carefully accept what they can’t change about a situation and then ask themselves what they can actually change,” Dr. Southwick said.
Ik moest denken aan een boom met dikke wortels die je niet ziet omdat ze groeien onder de grond. Stevig geworteld maar de meeste verse takken aan de boom zijn gevoelig voor het weer en zijn nukken.
Er zijn verschillende mensen die ik ken die veel voor hun kiezen gekregen hebben en op de een of andere manier kunnen functioneren en toch ergens een lach voelen terwijl de traan vers is opgedroogd. Soms denk je weleens, hoe doen zij dat? Maar ze doen het. Ik heb het ook weleens gevraagd. Een vriendin haalde haar schouders op. ‘Wat is de andere keus? Er is namelijk altijd een keus. Bij de pakken neerzitten kan altijd nog hè. Positief blijven helpt, dat is een soort focus.’
De vrienden die ik ken die behoorlijk wat voor hun kiezen kregen zijn stuk voor stuk positieve en vooruitstrevende mensen die het monster in de bek kijken. Ik heb daar bewondering voor. Allen hebben te maken gehad met immens verdriet zoals het verlies van dierbaren, ziekte en sommige mensen hadden de pech het ene net een beetje verwerkt te hebben voordat het andere zich weer aandiende. Niemand gaf de wereld de schuld, niemand was boos, niemand was weggeslagen. Allen waren open in hun verdriet, huilden, praatten en lieten hun vrienden toe. Daarna zetten ze alles op een rijtje en vroegen zich af wat ze in de tijd die er nog was konden doen. Voor hun dierbare, voor hun familie en voor hun gezin. En ook voor zichzelf.
We leren kinderen die vallen zelf op te staan. Straks moeten ze het ook, zelf staan, op eigen kracht. Rug recht. Kin omhoog. Wat ik altijd zeg tegen mijn stiefdochter, mijn oppaskinderen, mezelf. Soms is er iemand in de buurt die je helpen kan maar wat als je het alleen moet doen?
Maar veerkrachtig zijn zit in veel aspecten, dacht ik later.
Er zijn momenten geweest dat ik dacht dat ik het niet ging redden en toch redde ik het. (Artikel miracle drug) Er was een diep gevoel van hopeloosheid, machteloosheid, bijvoorbeeld door het niet kunnen helpen van de ander of het niet kunnen stoppen van fysieke of mentale pijn.
Het voelde alsof ik gedragen werd, vraag me niet hoe dat kan of hoe dat voelt, want ik kan het je niet uitleggen. Later dacht ik, nadat ik het artikel gelezen had, dat heel misschien veerkracht zo voelt. Alsof ik me in de meest pijnlijke zielenpijn gedragen voelde. Wat ‘gedragen’ precies is weet ik niet en dat hoeft ook niet. Ik weet wel dat het ervoor zorgt dat te midden van al die pijn en het verdriet waarvan je denkt dat het niet stopt ik weet dat het overgaat. Dat het voorbij gaat. Dat het een andere vorm krijgt. Dat het buigen en meedeinen is van hoe het leven gaat zoals de boom met sterke wortels en nieuwe dunne takken die soms een zware storm moeten trotseren maar dit doorstaan omdat ze meebewegen. En wetende dat iedereen achter zijn voordeur hun portie ontvangt.
Ook dat iemand die me kwetst me even raakt maar dat ik erna kan inzien dat het probleem niet per sé bij mij ligt. Dat het soms een sneer is, een snauw, onmacht, ook andermans verdriet. En dat ik het kan zien en voelen maar kan weerleggen. Maar niet alleen dat. Het is ook steeds beter inzien waar ik nodig ben en hoe dan en wanneer ik afstand moet bewaren en zwijg omdat iemand zijn of haar eigen lot bepaalt. Dat laatste moet ik nog beter leren.
Wil je mijn blog steunen met een bijdrage? Doneren mag hier.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.