Het was die ene streep. Die ging mis. Creativiteit is lef hebben, bedacht ik, en ik was er droevig van.

Ik had zonet mijn oude, onaffe, schilderij op de ezel gezet. Die cobalt blauwe met een gezicht van een donkere dame met haar ogen gesloten en een kaal hoofd. Ze had misschien gemillimeterd haar, het was in ieder geval kort. Met zeer slecht licht verfde ik het doek, jaren geleden, in mijn oude appartement, op een avond laat. De volgende dag bekeek ik het en besloot het zo te laten. Het was niet af, maar ik kon het niet afronden. Soms durf je niet meer.

Die ene streep kan een vorm, een lijn, een geheel maken of breken. Nu weet ik dat ik ook weer kan aanpassen en weghalen, maar dat haalt het ik-heb-het-dus-nu-verprutst gevoel niet weg. Was ik er maar nooit aangekomen, schoot door mijn hoofd. Ik moest afstand nemen, zette het doek weg, keek er niet meer naar, ging mijn kwasten schoonmaken en goot het vieze water weg.

Sommige amateurschilders schilderen de meest perfecte foto’s na. Het is exact hetzelfde, met een fenomenale precisie, een bijna fotokopie van het echte beeld waardoor de nadruk meer komt te liggen op precisiewerk in plaats van schilderen met gevoel. Naschilderen, nadoen is geen eigen werk maken waar gevoel in zit. Ik kan wel nadoen, maar dat vertik ik. Pas geleden zag ik in het MORE museum in Gorssel schilderijen van kunstenaars die een portret hadden geschilderd die er bijna als foto’s uitzagen. Anderen schilderijen weken daar, soms op extreme manier, vanaf. Ik wist waar mijn voorkeur lag.

Dus die ene streep, die net de verkeerde kleur had, haalde het gezicht helemaal uit de plooi die het juist moest hebben. Met een streep haal je soms de contouren zoals ze bedoeld zijn helemaal weg. Ik kon wel janken. Waarom zette ik die streep nou zo impulsief daar neer? Omdat ik dacht dat het wel kon? Dat ík het wel kon? Was ik stoer? Ik stond voor mijn doek en zuchtte.

Schilderen is risico nemen. Net als schrijven. Maar ik kan een verkeerde zin of een verkeerd woord zo wegpoetsen. Ik druk gewoon op de delete toets en hup! het is foetsie. En dan is er vaak (als ik erop let) een back up of een eerdere versie en kan ik het zo weer terugzetten.

De verf moest eerst weer drogen. Ik moest nog even kijken naar die lelijke streep, die streep die het oog te klein had gemaakt waardoor het gezicht niet klopte. Adem in, adem uit, dacht ik. Morgen verf ik er gewoon overheen. Red ik wat er te redden valt. Dan komt het weer goed.

Creativiteit is lef hebben. Het is risico nemen. Soms gok je mis. Soms red je wat er te redden valt maar is het niet meer wat het ooit was. Soms flikker je het schilderij weg. Soms creëer je opnieuw.

Iets maken is geen flauwekul.

Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.