Een bericht in de krant. Iets over een bekende Nederlander die na zoveel behandelingen en operaties te horen heeft gekregen dat ze afscheid moet gaan nemen van het leven, haar naasten en alles dat ze lief heeft. Ze is achtenveertig jaar, een jaar ouder dan ik. De kanker die op de ene plek was verdwenen toverde zichzelf weer ergens anders en je weet pas bij een scan wat het aanricht en het richt weinig schade aan of heel veel of hij is ineens genokt. Een operatie, amputatie, rolstoel, gewichtsverlies en nog altijd een grote glimlach. Misschien houden man en kind haar op de been. Een been.

Mijn moeder had een scan deze week. Zou de tumor in haar hersenen nog steeds verdwenen zijn? Was hij opeens weer tevoorschijn gekomen? Ze hoefde niet naar het ziekenhuis te komen want werd thuis gebeld. Je weet het nooit met die tumoren. Het zijn duivels. Dit was scan nummer zoveel en de andere scans van haar borst en longen moesten ook weer een keer worden gemaakt.

Ik kan me niet eens voorstellen dat je afscheid moet nemen van je naasten. Ik kan er niet bij en ik wil er niet bij. Zomaar een bericht in de krant. Een bekende sporter, een vrouw met ambities. Mijn leeftijd.

Dan appt mijn moeder: ‘Alles is goed. Ik hoef pas over vier maanden terug te komen.’

Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.