Lieve mama,

Zoals ik brieven schrijf aan mijn lieve neefje, schrijf ik nu ook een brief aan jou. Vandaag mag je naar huis, iets wat je al maanden aangeeft. Eerst zei je, toen je in een zorgcentrum terecht kwam, ‘als ik weer thuis ben zal het vast beter gaan.’ Helaas ging het niet beter. Je had even een klein momentje dat je nog iets opknapte en jezelf nog kon aankleden, een boterham smeerde en met familie belde maar al snel lag je weer in het ziekenhuis. De afgelopen weken hoopten we dat het toch weer beter met je zou gaan. De medicijnen leken hun werk te doen maar telkens als we hoop hadden, de artsen ook, kwam erna een vuistslag. Vorige week moesten we allemaal toegeven dat je niet meer beter wordt. Je wilde zelf nog steeds beter worden. Daar heb ik het meest verdriet om. Een lichaam dat niet meer kan maar een hoofd dat nog graag wil en hier wil blijven.
Terwijl ik ’s nachts wakker lig bedenk ik dat het onvoorstelbaar is om te beseffen dat je er straks niet meer bent.

‘Er was oorlog en ik liep alleen op straat.’ Je wist niet meer of je het had gedroomd of dat het echt was gebeurd. Het was niet fijn, zei je, want er was overal chaos. En ja, het zal ook chaos zijn in je hoofd. Je sloot je ogen want je was moe. ‘Waarom ben ik zo moe?’ Is wat je ook vaak aan ons vroeg, maar ook aan jezelf. ‘Hoe kan het nou dat ik eerst zo fit was en nu niet meer?’ En je vergeet ook momenten. Je weet soms later niet meer dat we bij je waren, je hand hebben vastgehouden en je hebben getroost als je moest huilen.

Maar vandaag ga je naar huis. Het laatste huis dat je hebt gekend. Hiervoor heb je op andere plekken gewoond en heel vroeger woonde je bij je ouders en twee zussen. Dit huis is je laatste huis en je zult alle liefde en verzorging krijgen die je nodig hebt. We zijn er voor je, mama, in je laatste stukje hier en we laten je niet alleen. Zoals je zelf altijd hebt gezegd: Als ik weer thuis ben zal alles beter gaan. Het is niet hoe je het voor je had gezien maar misschien komt er wel rust.