Er vroeg iemand te kijken naar een foto van een wolk. Een wolk zoals er zovelen in de lucht voorbij kunnen zweven. Ze vroeg wat men erin zag. Ik zag het meteen. Er waren mensen die zeiden: ‘Ik zie niets!’ Dat zette me aan het denken. Hoe kan het dat sommige mensen als vanzelfsprekend een voorwerp, een gezicht, een dier, iets zien en kunnen fantaseren en andere mensen niets zien? Wat een armoe, dacht ik. Wat ben ik rijk, dacht ik ook.

Mijn wereld is dus niet de wereld van iemand anders. Niet iedereen denkt dus zoals ik. Als ik een situatie zie associeer ik er als vanzelf een heel verhaal bij, of het nu kan of niet kan. Een wolk zien in de lucht is voor mij niet gewoon een wolk. Het dramatische besef kwam jaren geleden toen ik in de gang stond tijdens mijn werk als pedagogisch medewerker en een thematafel aan het knutselen was. Het was tijd voor thema zee of zomer of zo, en er waren geen watten voorhanden. Ik nam een luier, draaide hem binnenstebuiten en hing de luier aan een draad op aan het plafond. Mijn collega liep voorbij naar de keuken en zuchtte onderweg: ‘Je kunt ook te ver gaan hè?’ Aan dit moment, dit verhaal, denk ik nog vaak.

Vorige week at ik nogal aangebrande saté op een buurtfeestje. Ik had honger dus ik at het meeste ervan op. ‘Misschien sta ik morgen wel in de krant als de eerste buurtfestivaldode.’ Zei ik gekscherend. Mijn tafelgenoot fronste zijn wenkbrauwen. ‘Heb jij dat nooit, dat er iets gebeurt en je er meteen iets bij associeert?’ Hij dacht even na en zei serieus: ‘Ehm, nee.’

Mijn wereld, mijn manier van zien en denken is blijkbaar niet zoals anderen de wereld zien. Ik ben blij dat ik in die ene wolk de lamp van Alladin zag. Ik zie momenteel nog meerdere wolken voorbij zweven, allemaal mensen op hun rug die naar boven kijken. Voor mij is het de normaalste zaak van de wereld. En de vraag blijft, is het armoe of niet? Zou ik willen ruilen? Absoluut nooit!