Langzaamaan verdwijnt de warmte uit het land en maakt het plaats voor koudere lucht en meer regen. Nu had ik erge hekel aan regen maar toen ik een regenpak kocht was dat wel verdwenen. En ook het licht verandert, het is sneller donker, de lampen kunnen eerder aan. Sommige mensen hebben er last van, een herfstdip of zelfs herfstdepressie, maar ik kan enorm genieten van de veranderende kleuren, de lichtinval, de kaarsjes die ‘s avonds aan gaan. De witte wijn verandert in dieprode wijn. Ik heb zin om ovenschotels te maken en appeltaart. De hitte van de afgelopen zomer werd mij teveel. Het duurde te lang. Het was tijd voor verandering.

Alsof herfst een overgang is. Vorig jaar september trad de herfst naar mijn idee wat later in. Ik herinner me mooie, zonnige dagen. We liepen in ons ouderlijk huis heen en weer. Verplegend personeel liep heen en weer. Ik herinner me geen regen. Toen eind september kwam en mijn moeder bedacht dat ze ging draaide de volgende dag alles om. We liepen in de wind en de regen naar de bloemist om bloemen te bestellen voor op haar kist. Het werd ineens kouder, donkerder.

Ik heb september altijd een mooie maand gevonden door die overgang. De natuur gaat niet meer terug maar past zich aan. En alles wat nu valt neemt de aarde op en ergens over een tijdje zal het op een natuurlijke manier weer groeien. Vernieuwen. Zo is het leven. Sommige mensen hekelen die vergankelijkheid. Ze willen er niet aan, misschien is het eng, maar het is de realiteit. Ik las afgelopen week een prachtig gedicht en moest aan de herfst denken, aan mijn moeder die binnenkort een jaar niet meer bij ons is, niet in lichamelijke zin. Ik ben niet meer zo verdrietig als toen maar ben treurig om het idee dat ze er ooit was en nu niet meer.

Herfst neem mij bij uw blaren,
 deze September is te wit
 om alleen in te dwalen
 en ik ben als een blad alleen.
 Laat mij weer worden aarde
 met aarde over mij heen;
 de eene vorm die mij bewaarde
 is heen.

~ Gerrit Achterberg.