In de winkel sta ik voor een schap met allemaal flesjes en potjes en raak ontmoedigd. Dagcrème, nachtcrème, serum, anti-aging, vochtinbrengend, hydraterend, total effects. ‘Kunt u het vinden?’ vraagt de verkoper. ‘Ik vind het te veel.’ mompel ik. ‘Pardon?’ ‘Ik vind het allemaal erg veel. Wat er staat. Hoe kan iemand hieruit een normale dagcrème vinden?’ Ze begint te lachen. Ik heb geen zin in verkooppraatjes, geen zin in verhalen over de verouderde huid, welk huidtype ik heb en dat ik van de duurste crème een potje moet kopen want die crème is echt het beste. ‘Ik wil gewoon een normale dagcrème. Heeft u die?’ Over die vraag moet ze even nadenken.

De potjes en flesjes beginnen te dansen voor mijn ogen. De letters draaien door elkaar en ik hoor in de verte een kerstliedje die ik al dagen in mijn hoofd heb want neefje heeft meegedaan met een schoolvoorstelling en daar werd Kling Klokje Kling gezongen. Ik denk aan het boek dat ik kreeg over canvas schilderijen met bolletjes (Dots) knipper met mijn ogen en kijk opzij waar de verkoper met haar vinger voor haar mond de rijen afgaat om de normale dagcrème te zoeken. Het lijkt wel onvindbaar. ‘Eh, ik vraag mijn supervisor, oké?’ En ze loopt weg richting zijdeur die ze met een code moet openen.

Het is beter voor de menselijke psyche om zo weinig mogelijk keuzes te hebben in het leven.