Ik sta voor het raam van Villa Constance, het enige raam, lijkt wel, dat geen vitrage heeft en kijk schuin naar de overkant waar een ander vrijstaand huis staat. Het patriciërs pand werd gebouwd in 1889 in opdracht van een Osse fabrieksdirecteur, vervolgens werd het bewoond door een burgemeester, een tandarts, een notaris, een makelaar en uiteindelijk door een antiquair. Precies deze antiquair heeft een lijntje met mijn familiegeschiedenis zij het heel dun. Hoewel een stadsbrand half Oss wegvaagde en er weinig gedateerde monumenten en huizen overbleven zijn een paar panden overeind blijven staan. De houten vloer waar ik op sta kraakt om te bevestigen, lijkt het wel.

In een vorige eeuw stond mijn oma voor het raam van de antiquair en zag iets dat haar hart deed overslaan. Het waren de sieraden van haar moeder die ze daar jaren eerder had weggebracht. Ze lagen nu gewoon in de etalage. Haar jongste dochter begreep amper wat het haar moeder teweeg bracht maar dat ze ervan was geschrokken was zeker. Hoe het verhaal verder verloopt beschrijf ik in mijn familie roman. Het manuscript ligt bij een uitgever op een stapel waarschijnlijk.

De geschiedenis van een stad is niet alleen tastbaar door voorwerpen die met graafwerkzaamheden uit de grond verschijnen maar ook door verhalen die worden doorverteld of zijn beschreven. Ik loop weg van het raam en bekijk een kunstwerk aan de muur. Later koop ik in het museumwinkeltje een tas waar ik niet omheen kan. Met zwart gedrukte letters staat erop: