Sinds 2009 woon ik in Den Haag. Dat was niet per se de bedoeling, ik woonde in Brabant en wilde naar Nijmegen, een hele andere kant op. Ik kwam terecht in de stad van recht en vrede. Toepasselijk, want ik ben geboren op 10 december en dat is de Internationale dag van de rechten van de mens en ik heb me altijd, sinds de pubertijd, ingezet voor recht en vrede. En nu, in mijn stad Den Haag, stond er vandaag bij de A12 een zwerm politie en marechaussee klaar om vrijwel meteen de demonstratie van Extinction Rebellion in de kern te ontbinden. Er was nog niets gebeurd.
Ik liep het station uit, kocht een broodje, en zag een rij mensen staan met borden. Ik was er in maart ook bij, toen was het al druk maar nu was het nog drukker. Het weer hielp zeker mee. Maar er stonden blauwe troepen klaar. Ik nam plaats bij een zwart scherm. Die schermen waren neergezet uit voorzorg, werd medegedeeld, omdat men voedsel naar beneden gooide en andere dingen. Ik keek naar de hoogte van het ding en schudde mijn hoofd. Smoesjes. Een vrouw prutste aan een lint van het scherm en werd hardhandig door drie marechaussees weggehaald, omver geduwd, meegetrokken naar een busje. Het moest nog beginnen.
Ik keek om me heen naar de mensen, de borden, de kreten die erop stonden. Ik keek naar de gezichten van politiemensen. Ze keken allemaal alsof ze flink baalden dat ze juist vandaag een oproep hadden gekregen en moesten werken. Sommige automobilisten toeterden uit irritatie, sommige automobilisten stopten, draaiden hun raam open en klapten. Protesteren bij de A12 was verboden, we werden dringend verzocht daar weg te gaan en naar het Malieveld te lopen. Niet meteen ging iedereen daar weg. Maar ik liep wel naar de overkant, want daar stonden aan weerszijden van de bak op de weg Duitse waterkanonnen gereed. En er werd niet gewacht.
Het was dat het warm was, zonnig, dat ik de druppels die op mijn gezicht vielen, niet erg vond. Er werd alleen maar harder geklapt, harder geroepen, harder gezongen. ‘Fuck fossils!’ zag ik op een bord. ‘Go to hell, Shell!’ En ‘Help mijn kinderen!’ Er vloog een politieheli boven het Malieveld. Wat een politiemacht. Dit stond niet in verhouding met andere demonstraties.
Het water bleef maar komen.
Mensen staken niets in de fik, hadden geen zware trekkers bij, gooiden geen deuren van een gemeentehuis plat, bbq-den niet op doorgaande wegen in heel het land. Het land lag niet plat. Er werd niet gedreigd. Er zaten mensen op een stukje weg. Ze wilden aandacht voor de toekomst van onze wereld. Shell, Tata Steel en andere bedrijven verdienen zelf genoeg en hoeven geen subsidies te ontvangen. Onze regering stimuleert de fossiele industrie jaarlijks met tot wel 30 miljard euro fossiele subsidies en kortingen. Onze regering stimuleert dus dat de lucht vervuilt. Met ons belastinggeld.
In de voorgaande maanden kreeg ik weleens kritiek op de demonstraties van Extinction Rebellion. Het zorgde voor ongemak in gesprekken. In mijn stad reden de trekkers als autocoureurs door de winkelstraat en politie liet het gebeuren. Ze stonden zelfs voor het binnenhof. Ik liep door die winkelstraat voorbij het binnenhof. Als dát mag, dan mag dit zeker. En het maakt me kwaad, die ongelijke behandeling. Ik schaam me voor mijn stad, Den Haag, waar een burgemeester openlijk op tv ‘wat vindt’ van Extinction Rebellion en de demonstratie verbiedt. Ik zag nog nooit zoveel politie en marechaussee op de been omdat een stukje A12 werd geblokkeerd. Chapeau, Jan van Zanen. U heeft alle blauwe troepen bijeen weten te brengen. Bent u nu trots op uw stad van recht en vrede?