Het begon al, vooral toen ik ouder werd, met de puberale zucht. Niet weer naar Duitsland. Duitsland was goedkoop, je was er zo en je kon er schnitzels eten. Maar ik had die bergen al zo vaak gezien. En die typische huizen met wit met bruine balken en de rode geraniums op de balkons. Ik was nog te jong om alleen thuis te blijven dus er zat niets anders op. En dan begon het, tijdens de autorit.
‘Kijk eens waar we zo naartoe moeten.’ mompelde mijn vader. Hij mopperde ‘s morgens al met het inladen van de auto. Er was veel bagage en er lag bagage tegen de achterruit waardoor hij niets kon zien. Het was al jaren bekend dat mijn moeder niet zo goed overweg kon met de routekaart dus ik begreep die vraag nooit. ‘Eh, -‘ mompelde mijn moeder en bekeek de lijnen. Ze hield de kaart scheef, toen weer recht. Eigenlijk wist ze het niet. ‘Ik denk naar rechts.’ En dan begon het gezucht en gemopper. Waarom vroeg mijn vader elke zomervakantie, als we weggingen, om hetzelfde? Dacht hij nu werkelijk dat het antwoord opeens anders zou zijn? Dat mijn moeder opeens wel goed kon kaartlezen?
De ramen mochten ook niet open. Soms was het niet te harden. De temperatuur liep in de middag zo hoog op dat ik zwetend achterin de auto zat. Van geopende ramen ging het tochten en kreeg mijn vader nekpijn. Dus met dertig graden bleven de ramen dicht. In die tijd rookte hij ook nog, niet in de auto gelukkig, maar moest er een tussenstop worden gemaakt zodat hij kon roken en ik naar een snelwegtoilet kon gaan. Met een vertrokken gezicht hing ik boven de bril en wilde er snel weer weg, maar ik kon wel mijn gezicht natmaken met koud water. En er was rust in de stinkende ruimte.
Op mijn zestiende ging ik een keer met mijn beste vriendinnetje Bonny mee op vakantie naar Zuid Frankrijk. Die trip was om allerlei redenen een once-in-a-lifetime-experience (Ik stond tien minuten aan de rand van het zeewater en was erna tweedegraads verbrand aan mijn voeten en benen en had een zonnesteek) want hoewel ik niet meer op vakantie wilde met mijn kibbelende ouders, miste ik hen hopeloos in die weken in Mimizan.