377 woorden, 2 minuten leestijd.

Soms riep ik tijdens mijn werk wel eens: ‘Even rust in de tent!’ Als het chaotisch of druk was, had ik daar behoefte aan. Maar mijn vorige Franse gastkinderen snapten er niets van. ‘We wonen toch in een huis?’ vroegen ze dan verbaasd. Afgelopen week werd mij verteld dat ik rust moest nemen. Dat vind ik lastig. ‘Als je nu geen rust neemt, gaat het niet over,’ waarschuwde de orthopeed. Na een pijnlijke injectie kon ik weer verder.

Je schouder en bovenarm gebruik je vaker dan je denkt. Elke draai, elke reiking, elke duw of trek: het zijn allemaal momenten van pijn. Zelfs typen is eigenlijk te belastend. Daarom typ ik nu heel traag met mijn rechterhand.

Gelukkig zat ik vrijdagavond in een prachtige zaal voor de laatste voorstelling van Orkater met ‘De Plantage van onze Voorouders’. Wat een verrassend en indrukwekkend stuk. De zaal was vol, het decor schitterend en de muziek bijzonder. Ik hoefde alleen maar te zitten en te genieten.

Dat weekend waren we in Hattem, op een feestje van een goede vriendin en haar partner. Ik ken haar al meer dan twintig jaar. We zaten in een bosrijke omgeving, in de koele schaduw, en voor even kon ik om me heen kijken en niets doen. Een beetje drinken, eten, kletsen.

Nu reis ik tijdelijk weer met het openbaar vervoer. Dat is wennen, om elke dag tussen zoveel mensen te zijn. Ze schreeuwen door hun telefoon, hoesten, zuchten, nemen met hun tassen te veel plek in en zijn snel geïrriteerd.

Vanavond ga ik naar een theatercollege over ‘menselijke plofkippen’. In ‘De mens is een plofkip’ onderzoekt Teun van de Keuken de voedingsindustrie en laat hij zien wat er allemaal misgaat. Laatst at ik een broodje makreel en ik zei tegen mijn vriend: ‘Dit smaakt echt waterig.‘ Dat klopte waarschijnlijk ook wel. Tegenwoordig spuiten ze overal water in. Ik trok er een vies gezicht bij.

De meeste zeurpijn is gelukkig weg, maar soms, wanneer ik denk dat het weer beter gaat, voel ik meteen dat het nog niet zo is. Tijd, rust, en verstandig zijn, dat is wat ik nodig heb. Dus zal ik voorlopig wat minder schrijven. Logisch ook, want voor je het weet is mijn andere arm overbelast. …

203 woorden, 1 minuut leestijd.

Op een vroege ochtend zat ik nietsvermoedend aan tafel met een kop koffie, terwijl ik de korstjes op het bord van O (5 jr) bekeek. Hij wierp een blik op zijn bord, keek me vervolgens met een frons aan en vroeg:
“Wat betekent het eigenlijk als je uit je nek kletst?”
Goeie vraag. Ik kon verschillende verklaringen geven, zoals dat mensen soms dingen zeggen die niet kloppen, verzonnen zijn, of zwaar overdreven.
“Maar waarom zeggen ze dan dat je uit je nek kletst?” Hij wees naar zijn nek en draaide zijn hoofd een beetje.
Als ik ‘vroeger’ opnieuw kon beleven en de kans had gehad om goed te studeren, zou ik waarschijnlijk linguïstiek hebben gestudeerd of naar de kunstacademie zijn gegaan. De oorsprong van taal blijft me fascineren. “Misschien zeggen ze dat omdat je nek ver van je mond af zit. Je mond zit hier, vooraan, en je nek achter. Je kunt gewoon niet écht uit je nek kletsen.”
O vond het maar vreemd dat mensen zo’n uitdrukking gebruikten. “Maar jij vertelt toch ook weleens verhaaltjes die niet helemaal kloppen?” In eerste instantie schudde hij zijn hoofd. Later, toen ik een voorbeeld gaf, moest hij toegeven: “Ik kletste uit mijn nek, hè?”

414 woorden, 2 minuten leestijd.

We zaten bij een Italiaans lunchrestaurant waar we al vaker naartoe waren gegaan, omdat ze daar heerlijke, dagverse lunches verzorgen. Het was niet heel duur, ontzettend lekker, en er was een klein terras aan het Noordeinde waar je fijn in de schaduw kon zitten.

De eigenaresse was meestal niet erg in de stemming; ze was gematigd vriendelijk. Toch raadde ze de gegrilde groenten aan bij mijn panini met geitenkaas en maakte ze een grapje over de appelsap die mijn vriend bestelde.

Naast het kleine restaurant was een ingang, een smal gangetje met vrolijke hangplanten en begroeiing, waar de bewoners naar hun voordeur konden lopen. Op dat moment stonden er echter vier fietsen voor de ingang, inclusief die van een postbezorger die, bezweet, in de straat bezig was adressen en nummers te vinden. Hij wist duidelijk niet goed waar de nummers zichtbaar waren.

De eigenaresse begon een verhaal over de fietsen en het gangetje. Ze zette een paar fietsen aan de straat, inclusief de fiets van de postbezorger. “Nou,” zei ze, “hij heeft zijn fiets niet eens op slot gezet, ik heb een nieuwe fiets!” Ze aarzelde even, zette de fiets naast het restaurant, deed hem op slot en liep met de sleutel naar binnen. “Zal ‘m leren,” voegde ze er nog aan toe.

Terwijl we van onze broodjes aten en appelsap en koffie dronken, kwam de bezwete postbezorger aanlopen. Het was bijna slapstick; hij keek om zich heen, fronste zijn wenkbrauwen, krabde aan zijn achterhoofd, en raakte ietwat in paniek. Uiteindelijk zag hij zijn fiets staan en zuchtte van opluchting.

Maar toen hij de fiets wilde meenemen, merkte hij dat deze op slot was. Hij doorzocht zijn zakken, zijn tas, en nog eens zijn zakken, maar vond niets. “Zal ik het zeggen?” vroeg ik aan mijn vriend. Hij knikte terwijl hij verder at.

Ik liep naar de postbezorger en tikte op zijn schouder. Hij draaide zich in paniek om. “Zoek je je fietssleutel?” vroeg ik.

“Huh?” reageerde hij verward.

“Are you looking for your key?” vroeg ik nog eens. Hij knikte.

“It’s inside that restaurant,” zei ik, terwijl ik wees. Hij haastte zich naar binnen.

Binnen kreeg hij een preek over fietsen, parkeren, en waar je wel en niet mocht staan. Nog bezweter kwam hij het restaurant weer uit.

Even later, toen er twee mensen naast ons aan een tafeltje kwamen zitten, liep de eigenaresse naar hen toe om de bestelling op te nemen. Ze knipoogde in het voorbijgaan.

142 woorden, 1 minuut leestijd.

Sinds vanmiddag zie ik meerdere libellen in de achtertuin. Ze zitten dicht bij elkaar op de tuinverlichting, die ’s avonds bij de schemering automatisch aangaat en een warme gloed over de tuin verspreidt. Ik blijf er mijn blik op werpen, het gaat vanzelf. Rode libellen zag ik voor het eerst tijdens een vakantie in juli, toen we over een vlonderpad door een Gelderse heidelandschap liepen.

Libellen hebben me altijd gefascineerd. Hun sierlijke, slanke vormen en de verscheidenheid aan kleuren zijn prachtig om te zien. Vroeger kwam ik ze vaak tegen tijdens mijn werk. Jaren geleden werkte ik in een huis aan een sloot, waar grote bruine en blauwgroene libellen over het water vlogen.

Het is bijzonder dat ze nu op de tuinverlichting zitten, maar ik geniet ervan om naar ze te kijken. Ik las dat libellen graag muggen eten, en dat komt goed uit, want de afgelopen weken ben ik flink lekgeprikt.