Heerlijk, zo’n stiltecoupé waar geen kind, geen hond, geen oudere geen enkel geluid maakt dat lijkt op rochels, gehijg, geblèr, gepuf, gezever en gebel. In plaats daarvan alleen maar licht geruis van krantjes, gerikketik van laptoptoetsen en ritselende ritsen van tassen. Ik kies expres een stiltecoupé uit om van de rust te genieten en in dit geval ook van een mooie grijze, lichte mist die mij naar het carnavaleske brabantse land vervoert.

Dat dan een conducteur met een enorm accent keihard aankondigt dat we ‘aan boord zitten van de trein naar Goowwda, Uwtrecht Céntrrraal, en verder gaan als intercity naar Amersssfoort, Zwwoille met als éindbestemming … Grooningah.’

Blijkbaar zien veel mensen die grote S niet op het raam. Ze bellen, kleppen en ruzieën er op los. De S van stilte, silence of op z’n frans silence. Laat me gewoon even niets doen, kijken en mijmeren.

Den Bosch heeft een andere sfeer dan Oss. Het is groter, breder. De mist trekt hier op terwijl de mist in Oss meestal voor mijn gevoel blijft hangen als een zware deken over een niet beslapen bed. Bij Bagels & Beans schalt lichte Barokmuziek door de boxen en wordt er vrolijk gekletst zoals alleen brabanders dat doen met een gezalfde zachte g. Mijn familie kan nimmer wennen aan mijn halve harde G die weleens omslaat in een onvervalste zachte.

Ik voel me soms plotseling melancholisch als ik met de trein brabant binnenrijd. Een streek waar ik geboren ben maar niet kon aarden. Een zeer pijnlijk gevoel dat niet over lijkt te gaan. Het herbergt herinneringen en verdriet dat ik nooit verklaren kon. En nog steeds niet echt, hoewel ik nu vergelijken kan en beter kan duiden.

Soms moet je in je beste belang je gevoel van je afschudden. …