Karin Ramaker schrijft staccato. Gebruikt weinig woorden en korte zinnen. Vanaf het begin zuigt het verhaal van Ester de lezer steeds verder naar binnen. Hij kan niet meer terug. Wat onderhuids speelt komt langzaam en zeker naar boven. Het verhaal blijft trekken tot aan de laatste letter. Een depressie raakt degene wie het overkomt en […]
Van donker naar licht.
Het taxibusje arriveerde dus ik opende de deur alvast. Eerst kwam de oudste aanlopen met een zware tas met boeken. Hij wilde me gedag zeggen maar keek naar mijn trui. Even aarzelde hij, wees ernaar en sputterde: ‘Heb jij een…een nieuwe…trui?’ Ik reageerde verbaasd. ‘Eh ja, ik heb inderdaad een nieuwe trui!’ Prompt kwam de […]
Dood.
Hij kwam thuis, deed zijn jas uit, schoenen uit en ging zitten aan tafel. Na het drinken van sap, het eten van een stuk fruit en een koekje stond hij op en ik zag hem denken. Ik wachtte geduldig af. ‘Karin?’ hoorde ik toen. Ik draaide me om in de keuken en keek hem aan. […]
Houvast.
Er stond een oudere Aziatische man in de deuropening van de tram. Hij bewoog niet, keek als in een waas naar buiten. Ik vroeg me af of hij alles wel goed kon zien. Een jongedame kwam naar hem toe en vroeg nog: ‘Gaat het meneer?’ Hij zei ‘ja’ maar bleef in de deuropening staan. Mensen […]
Triggerpoint.
Ik lig op een bed dat naar boven en naar beneden kan op een laken dat schuift in een steriele kamer zonder schilderijen of posters aan de muur. Bij het raam staat een klein bureau waar je uitzicht hebt op de tuin maar als ik het beter bekijk grenzen daar ook huizen met ramen en […]
Er zijn kamers in dit huis maar waar is die van jou?
Ik kijk naar jou en vraag me af of je mij ziet. Er zit onzichtbare vitrage voor je ogen waar je wel doorheen kunt kijken maar je ziet niet alles even goed. Ik wil het opzij duwen om je beter te laten kijken maar tegelijkertijd vraag ik me af of het wel zal helpen. Er […]