Op een woensdagavond, iets later dan normaal, stond ik nietsvermoedend in de Turkse pizzaria om het ‘gewone recept’ door te geven. De man achter de toonbank schreef het op een schrijfblok. Terwijl hij het opschreef kwam er een nieuwe klant binnen. We keken beiden op.
Buiten kwam een man in een drafje aangerend. Hij liep langs een koffiehuisje schuin richting een straat waar auto’s geparkeerd stonden. Er was niets bijzonders aan, alleen we zagen bij nader inzien dat hij geen kleding droeg. Het miezerde. De druppels kleefden op het raam.
Onthutst keek de Turk me aan. Toen keek hij de nieuwe klant aan. Ik keek de nieuwe klant aan. De klant staarde naar het tafereel buiten en keek weer naar ons. Toen keken we alle drie nog eens naar buiten. Het was stil in de winkel. Ergens in de open keuken siste een frituur.
De blote man liep in een drafje. Zijn buik hing een beetje over zijn heupen en hij had veel haar. Heel veel haar.
‘Hij loopt in z’n blote nakie.’ zei de Turk zacht. We knikten allemaal. We constateerden dat er een naakte man in de miezer voorbij de winkel liep.
‘Daar is het geen weer voor.’ zei de nieuwe klant. Hij was bloedserieus.
Even later liep een politieman in hetzelfde drafje achter de naakte man aan. Ik hoopte dat hij de man kleding zou laten aantrekken.
‘Doe mij een patat met en een bamischijf.’ zei de klant.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.

Lieve Q,

Ik had het liefst een vlinder via je oor in je hoofd geblazen, eentje die
een regenboog achter zijn vleugels trekt als een vliegtuig met een boodschap.
De regenboog zou glitters afstralen die zo hard zouden knetteren
dat je hersenen weer zouden werken, misschien dat je handje en been het weer zouden doen.
We hopen dat de hersenhelft die het nog wel doet zonder vlinder blijft vliegen
en de regenboog vanzelf laat kleuren en alle verzamelde glitters
laat knetteren als in een felle glitterbol.
Er zitten namelijk mooie klanken in je hoofd en ondeugende binnenpretjes.

Lees hier alle brieven aan Q.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.

Bij andermans blog las ik over groepsprocessen en wijze besluiten nemen. Meteen was ik terug in het bos met een groep medestudenten die ik nog niet zo goed kende maar die mij wel moesten opvangen op het moment dat ik me achterwaarts zou laten vallen. Ik droeg een blinddoek waar ik weliswaar door het piepkleine kiertje onderaan kon kijken maar waar ik alleen vaag een beetje licht zag. Ik zag geen voeten maar hoorde het gekraak van takken als men bewoog. En ingehouden gegrinnik, gefluister en zenuwachtig gekuch.
Het was de leraar die me in het midden zette en de anderen opdroeg achter mij te gaan staan. Het was niet eng, zei hij nog, want ik werd zeker en vast opgevangen. De les? Vertrouwen in elkaar hebben. Hoe kon je vertrouwen in elkaar hebben als je elkaar amper kende? En waarom zou je bedenken dat je niet werd opgevangen? Het was het doel van de opdracht. Ja, misschien kon men je langzaam terugvallende lijf niet houden? Je eigen zwaarte zou misschien te onverwacht zijn? Dat bleek mijn angst. Dat niemand er iets aan zou kunnen doen, er geen schuldige was om aan te wijzen. Vette pech dus.
Ik moest mijn armen kruislings voor me houden en bij de tel naar drie kon ik me op mijn hakken achterover laten gaan. Vertrouwen. Groepsproces. Wijze besluiten.
Ze vingen me op. Het was een zucht. Ik voelde mijn hart kloppen in mijn keel. En ik was blij dat ik de tweede in de groep was die ‘ja’ had gezegd alleen maar om er vanaf te zijn. Als ik alleen was geweest had ik niet mee hoeven doen aan een gedwongen groepsproces om elkaars vertrouwen te winnen. Een wijs besluit.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.

Wattenstaafjes. Ik gebruikte ze voorheen eigenlijk zelden. Last van oorsmeer heb ik niet zo snel. De laatste tijd echter, sta ik meer dan eens in de badkamer met een wattenstaafje in mijn hand. Ik heb geen last van oorsmeer maar alleen al het idee dat ik het witte langwerpige bolletje zo meteen in mijn oor zou steken is al een hemels gevoel. Ik heb namelijk al weken jeuk in mijn oor.
Bij Google Search lees ik dat het witte watje niet te diep mag anders doorboor je het trommelvlies. Ik lees meer over oren, wattenstaafjes en oorsmeer. Nu moet ik zeggen, het is erg interessant.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.