Karin Ramaker schrijft staccato. Gebruikt weinig woorden en korte zinnen. Vanaf het begin zuigt het verhaal van Ester de lezer steeds verder naar binnen. Hij kan niet meer terug. Wat onderhuids speelt komt langzaam en zeker naar boven. Het verhaal blijft trekken tot aan de laatste letter. Een depressie raakt degene wie het overkomt en […]
In mijn herinnering.
Ik zie haar nog fietsen op de Berghemseweg naar de kapper op de hoek. Ik ben de naam van de kapper vergeten en misschien was het de enige goeie kapper in de stad maar we gingen daar al jaren naartoe. In mijn herinnering zie ik haar wegfietsen na een knipbeurt, wat niet kan want ik […]
Knettergek.
Ik liep alleen op het landweggetje. Met grote passen liep ik richting mijn afspraak toen iemand in de verte de hoek omsloeg en op haar racefiets mijn kant op kwam. Dikke jas aan, voorover gebogen over haar stuur, wintermuts op met grote bol wol erop en een enorme tas droeg ze op haar rug. Ze […]
Liefde.
Het jongetje keek haar met twinkelogen aan en durfde het te zeggen. Even was er een stilte waarin het gniffelen als een roffel uit zijn buik naar boven kwam. Na de korte stilte gniffelde het zo via zijn mond naar buiten. Een soort hikje. ‘Mama?’ zei hij. Hij lachte. Ze keek hem even schalks aan. […]
Verloochen niet je eigen stijl.
‘Verloochen niet je eigen stijl.’ En vraag me niet wie dit ooit tegen me zei. Ik heb de uitgesproken (of geschreven?) zin onthouden. Verloochen je eigen stijl niet. Ik herinner het me op het moment dat ik een ogenschijnlijk vreemde zin las in het boek Zij van Helle Helle. Ik zal de zin zo meteen […]
De reden van de kunst.
Mensen zijn bezorgd over de bibliotheken, de musea, de kunst, de cultuur en de literatuur. Het is dan ook een weeskindje, wat moet je ermee? Je verdient er geen drol mee, werkt er te lang aan, je stroopt je mouwen niet op zoals de mensen in colbert die uren vergaderen of onderweg in de taxi […]