Ik glipte net op tijd de treincoupé binnen en plofte neer op de eerste de beste vrije plek. De deuren sloten zich achter twee mensen die ook hijgend de trein gehaald hadden. Ze gingen zuchtend naast elkaar zitten in een vierzit.
Naast mij sliep een man die zijn mobiele telefoon niet meer zo stevig vasthield. Tegenover mij was een mevrouw druk aan het tikken op haar laptop. Ze haalde af en toe stukjes brood uit elkaar en at het op. De kruimels vielen op haar toetsenbord. Het stel dat na mij naar binnen was gegaan leek in eerste instantie een stel zonder issues. Maar dat veranderde plotseling.
In plat Amsterdams wist zij hem te kennen te geven dat hij eens normaal moest doen. Als ik niet zo’n last had gehad van de spanning die er opeens heerste had ik misschien uit nieuwsgierigheid kunnen vragen wat normaal doen precies was. Iedereen had een andere definitie van normaal doen. Ik vond het bijvoorbeeld niet normaal dat zij zo schreeuwde in een volle coupé.
‘Mag ik Godverdomme niet eens wat spullen kopen?’ brieste hij.
Zij foeterde. Hij blafte. Er werd druk gebaard. Iedereen in de coupé deed net of ze het niet hoorde. Ik was me bewust van mijn eigen spanning. Ik had een hekel aan deze spanning. Het zorgde voor angst. In een ruzie kon iets, een woord, een gebaar, een opmerking er ineens voor zorgen dat het explodeerde. Wat was normaal doen? Schreeuwen tegen elkaar? Konden zij niet even wachten totdat ze thuis waren, of buiten op het perron? Moesten wij getuige zijn van hun communicatie armoede?
En toen was het stil. Hè hè, dacht ik. Rust. Ze waren toch tot bezinning gekomen. Ze waren toch volwassen genoeg om te denken aan anderen in deze trein. Ze waren zich er toch van bewust dat deze onenigheid misschien niet ging over wel of niet normaal doen maar over hoe je met elkaar omging. Ze keken beiden een andere kant uit. De een keek uit het raam waar de weilanden voorbij raasden en de ander keek naar zijn handen die hij over zijn broek wreef.
Ik sloot mijn ogen en genoot van deze stilte.
‘Treinreizen met jou zijn echt een hel!’ zei hij toen.
Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.
One Comment