340 woorden, 2 minuten leestijd.
‘We drinken binnenkort een borrel!’
‘Ja! Leuk! Gezellig!’ En vervolgens hoor je niks.
Je hebt mensen die menen wat ze zeggen en doen wat ze zeggen, maar je hebt ook mensen die in hun enthousiasme iets zeggen en het later vergeten, geen tijd meer hebben, of die gewoon iets roepen in het moment. Er zijn nog een aantal afspraken, dineruitnodigingen en borrels waar ik naartoe moet, maar om de een of andere reden vinden ze nog steeds niet plaats. Vlinderen noem ik het: iets roepen in het moment dat je het echt meent, maar omdat je iemand toch niet goed kent, iemand later vergeet, of wat je hebt gezegd vergeet (door drank), of omdat het op een ander moment ineens niet meer relevant is of uitkomt, verdwijnt de belofte of het idee. Het was maar een uitroep.
Vroeger heb ik me vooral over dit fenomeen verbaasd, maar ik heb me er ook aan geërgerd. Ik zeg niet zomaar iets, en als ik tegen iemand zeg dat ik nog een keer langsga, dan doe ik dat ook. ‘Ik zie je wel weer’ is voor mij te vaag, maar voor de meeste mensen is dat volkomen normaal. Het hoort bij de conversatie.
Laatst was ik bij een theateravond en kwam ik in gesprek met een schrijver die daar een interview gaf. Er werd een borrel gedronken, en we leunden tegen de bar. Later zochten we een tafel op omdat het gesprek verdomde leuk en gezellig was. Hij vertelde dat hij bezig was met de laatste loodjes van zijn boek en dat er ergens in oktober waarschijnlijk een boekpresentatie gehouden zou worden. Ik zei in mijn enthousiasme dat hij me maar moest uitnodigen, en hij riep: ‘Ja, dat ga ik zeker doen!’ Ik wist dat ik het met een korreltje zout moest nemen, het was leuk als er echt een uitnodiging in de mail zou verschijnen maar ik moest me er niet op vastpinnen.
Een vlinder zoekt een bloem, fladdert erheen en neemt wat er nodig is om verder te vliegen.