Karin Ramaker.

Gisteren was er een verwarring. We (vriend en ik) kregen een jaaropgave toegestuurd van tweeduizend eenentwintig over een aangevraagde Tozo (tijdelijke overbruggingsregeling zelfstandig ondernemers) maar we hadden helemaal geen Tozo ontvangen in dat jaar. Sterker nog, het was eenmalig gebeurd in maart tweeduizend twintig toen iedereen en alles op slot ging en we inkomsten misliepen. Van die eenmalige aanvraag hadden we bijna spijt gekregen. Er moest opeens iets worden teruggevorderd dus bezwaarschriften werden destijds ingediend. Einde van het verhaal was dat de gemeente de bezwaarschriften te lang op de plank liet liggen en wij een flinke uitbetaling ontvingen. Stelletje domoren. Maar de jaaropgave die we kregen was niet correct. Terwijl vriend belde met de gemeente was ik in de war over het jaartal dat boven de brief stond. Was Corona nu begonnen in tweeduizend eenentwintig? Ja, toch? Het was toch een jaar geleden begonnen? Maar nee, zei vriend. Een jaar eerder al! Ik was een beetje geschrokken.

We zaten dus al twee jaar in de puinzooi. Ik kon niet eens meer herinneren hoe het was daarvoor. Bij het idee dat ik nu naar een bomvolle zaal zou gaan om te luisteren naar een bandje kreeg ik het al benauwd. Twee jaar geleden begon dus de stilte op straat. Waren we solidair. Klapten we voor de zorg. Hielden we rekening met elkaar. Stapten we opzij in het voorbijgaan. Kuchten we in onze elleboog. Mochten we niet meer vaak naar onze dierbaren om hen in het ziekenhuis te bezoeken. Werd een omhelzing specialer.

De stilte op straat was nu vervangen door boze demonstranten. Door een onbekende die mij uitschold op straat voor het dragen van een mondkapje. De wereld was een andere. Ik keek naar de brief met dikgedrukte letters: Jaaropgave. Zo voelde het ook wel een beetje, als een jaaropgave.

Terwijl de nacht donker kleurt, zijn er grote mensen die leven
In een andere werkelijkheid dan voor jullie zichtbaar is en waar
keuzes gemaakt worden die je niet begrijpen kunt en waar
je part noch deel van uitmaakt.
Het zijn de keuzes van mensen
van wie je houdt omdat zij je vader of je moeder zijn en jij
in je eigen wereld geen waardeoordeel over hebt.
In die andere wereld, de Buitenrand
waar je geen onderdeel van uitmaakt
zijn volwassen mensen soms de draad kwijt.
Ze denken niet na, of juist wel,
aanvaarden de consequenties en soms menen ze door middel van waarschuwingen
dat het niet jouw wereld binnen komt want ook zij
weten wat het effect zal zijn maar toch… Toch
gaan sommige volwassen mensen ermee door. Omdat het kan.
Omdat niemand zegt
dat ze moeten stoppen.
Moeten Stoppen.
Stop!
In jullie leven hoor je van je ouders op verschillende manieren wanneer je
niet lief bent naar anderen, zeg je sorry en laat zien
dat je anders met anderen omgaat. Dat zijn de lessen
die je als kind leert
van volwassen mensen.
Nu is de duistere buitenrand naar binnen gegaan.
In jullie veilige huis. In je omgeving.
In dit schemergebied zullen er mensen zijn die jullie
Omarmen en steunen.
Ik hoop dat de onrust Buiten blijft. Buiten. Daar.
En niet naar binnen keert.

Normaal gesproken loop ik niet met mijn gastkinderen buiten met een mondkapje op. Dit keer wel omdat het een kort stukje was van thuis naar het centraal station waar we met de tram naar zwemles moesten. We keuvelden wat onderweg. Op een afstand kwam een man aangelopen. Vanaf de verte zag ik al dat hij vreemd keek. Toen we eenmaal passeerden draaide hij zich ineens om en begon te schreeuwen.

‘Vuile kindermishandelaar! Met je mondkapje!’

De kinderen waren nog half in gesprek met elkaar en keken verbaasd op. Er was geen mogelijkheid om door te lopen, geen moment om het te negeren. Deze man hield ons staande met zijn getier.

‘En wie zoekt er ruzie waar twee kinderen bij staan?’ vroeg ik de man.

Zijn blik was wild. Het witte (FFP2) mondmasker was als een rode lap op een stier. Hij bewoog met zijn dikke, kromme vingers. Zijn grijze wenkbrauwen deden mee. Het mondkapje was de ellende. De chaos. De ontketende oorlog. Van mij mocht hij tekeer gaan. De woorden zouden over mijn schouders van me af glijden. Zelfs de beschuldiging aan mijn adres dat ik een ‘vuile kindermishandelaar’ zou zijn lachte ik weg. Maar maak geen amok waar kinderen bij staan. Gewoon niet doen.