Karin Ramaker.

Het is aan ons.

Na de verkiezingsuitslagen, afgelopen woensdagavond laat, bedacht ik me één ding: we zullen nog meer de straat op gaan. Er zullen meer kreten worden geuit. De toon zal niet meer genuanceerd zijn maar we zullen het beestje bij de naam noemen. We zullen meer met elkaar praten en meer zien waar de schoen wringt. We zullen ons niet machteloos voelen, misschien heel even, maar daarna overgaan tot actie. We zullen uit de bubbel stappen en zien hoe de realiteit eruit ziet. We zullen tegenwerken omdat het moet. We zullen onze monden niet houden. We zullen daadkrachtig zijn en onze vuisten ballen. We zullen niet buigen voor discriminatie, racisme en buitensluiten. We zullen de media aanspreken op waar ze op de zere plek moeten duwen, als er tegenstrijdigheden aan de oppervlakte liggen en onwaarheden worden verkondigd. We zullen de media aansporen de vragen te stellen die nodig zijn om de kiezer, die denkt dat alles veranderen zal, uit hun bubbel te halen. Zeker als de wolf in schaapskleren met de wind meewaait, niet onder een grondwet uitkan, niet als een dictator zijn eigen gang kan gaan. 

We zullen niet meebewegen, niet ja-knikken en schouders op halen. In plaats daarvan roepen wij harder, gaan onze schouders nog rechter en is onze kin omhoog. 

De grootse groep Nederlanders is voor sociaal zijn, samenwerken en omzien naar elkaar, zeker als de ander in nood is. Laten we dat niet vergeten.  Het is aan ons.

Als het had geregend had ik mijn regenkleding aangetrokken en was alsnog erbij geweest. Ik vond dat het nodig was, belangrijk en wilde erbij zijn. Ik wilde zien hoe hard de uitroep was, zien hoeveel mensen hetzelfde dachten. Ik wilde mijn stem laten horen, meelopen met de klimaatmars in plaats van ergens anders zijn. En het was prachtig weer, er waren 85.000 mensen op de been en we riepen allemaal hetzelfde.

Soms denk ik dat ik te veel begrip heb voor anderen. Dat ik me te veel inleef. Voor die medische professional, of het nu een verpleegkundige of een radioloog is, is het ook geen gemakkelijke taak. Ze moeten allerlei soorten borsten op een plastic plaat leggen. Van grote cups tot hele kleine, die amper op die plaat kunnen blijven liggen. En dan heeft die patiënt ook nog pijn want die borsten worden nogal hard door die twee platen platgedrukt. En dan houdt zo’n patiënt het niet helemaal vol en zucht.

‘Nee, nee, die foto is mislukt. Ja, je bent steeds aan het zuchten!’ Zuchtend komt ze weer achter de computer vandaan. ‘Het moet weer opnieuw. Helaas.’

Ik verdoe iemands tijd, denk ik dan. Het had allemaal sneller gekund. Maar ze vertelde niet dat ik mijn adem moest inhouden. Ik hield mijn adem wel in, dat ging automatisch. Ik had mijn vuisten gebald. Hield mijn kaken op elkaar. Ik stond op mijn tenen omdat het apparaat mijn lijf omhoog duwde. Ik wilde er óók snel vanaf zijn. Het was allesbehalve een pretje. Het deed verdomde pijn.

Na zes foto’s was ik klaar. Het had zo veel meer geholpen als de radioloog een beetje begrip had. Ze was verdomme een vrouw.

Er zat een oude dame op een houten bankje, haar blik gefixeerd op de tennisbanen aan de overkant. Kinderen renden heen en weer, bezig met hun tennislessen. Toen ik naderbij kwam, begroette ze me vriendelijk. Even later nam ik naast haar plaats. Ze tuurde naar de hemel. “Kijk,” zei ze plotseling, “Daar is mijn vader.” Haar vinger wees naar een stipje hoog in de wolken. “Hij vliegt altijd in deze streek.” Ik keek opnieuw. Het was niet meer dan een vlek in de verte. Ze was duidelijk te oud om een levende vader te hebben die vloog. Even later wees ze weer omhoog. “Kijk, daar is mijn vader.” Het voelde zinloos om haar tegen te spreken of kritische vragen te stellen. Als zij geloofde dat haar vader in de lucht was, dan was dat zo. “Was hij een piloot?” vroeg ik voorzichtig. Ze leek even van haar stuk gebracht en dacht na. “Ehm, zoiets ja. Hij deed allerlei dingen.” Met moeite stond ze op en zwaaide. “Ik moet gaan. Ik woon hier vlakbij.” Ongeveer een half uur later keerde ze terug en vond een nieuw vliegtuig om naar te wijzen. Het was haar vader, dat kon niet anders.

Er was een achtergrondfoto geprojecteerd op het toneel van een meer met een zonsondergang. Het riet danste zachtjes op de cadans van een lichte bries. Tegelijkertijd, aan mijn linkerzijde, in de hoek, vond een interview plaats met de schrijver Joris van Casteren, wiens boeken ik met veel plezier gelezen heb. Hij deelde zijn inzichten over ‘De eenzame uitvaart’ en zijn boek over eenzaamheid. Dit interview verliep soepeler dan het vorige; daarin moest een mimespeler genaamd Pleuni Veen de interviewer uitleggen wat mime precies inhield, maar dat bleek een uitdaging te zijn. Daarnaast bekritiseerde hij haar bedachtzaamheid alvorens te antwoorden. Ze zat “veel in haar hoofd”, en ook tijdens haar opleiding was dit een punt van aandacht, gaf ze toe. In plaats van hem te vragen waarom onmiddellijk een antwoord altijd als de norm wordt beschouwd, en of dat wel zo vanzelfsprekend is, liet ze het passeren. Af en toe raakte ik echter stevig afgeleid, want mijn aandacht werd getrokken door kleine vliegjes in het riet. Dit leek niet de bedoeling te zijn van zo’n avond, bedacht ik.

In de foyer, nadat de voorstelling en interviews waren afgerond, troffen mijn vriend en ik Joris van Casteren aan bij de bar. Enkele weken daarvoor had vriendlief hem gemaild over iets dat ik hier (nog) niet kan bespreken, maar het gesprek verliep vlot en gezellig, vergezeld van nog een biertje en een voorstel om aan een tafel plaats te nemen. De tijd vloog voorbij, het werd later dan ik aanvankelijk had gedacht.

Ik ging zonder al te veel verwachtingen naar deze voorstelling. De presentator vroeg om applaus na het voordragen van een gedicht, begeleidde de mimespeler in een oefening terwijl ze met gesloten ogen met een stoel rondliep, en aan het einde van de avond leek hij nog steeds niet helemaal te begrijpen wat mime precies behelsde. Het gesprek met de schrijver in kwestie na het interview bleek veel boeiender. Mijn avond kon niet meer stuk.