Karin Ramaker.

Er zaten een man en een vrouw in de grote zaal, in de rij voor mij om precies te zijn, die gretig alle informatie in zich opnamen. Ze maakten foto’s van de keynotes van de SamenSpeelNetwerk bijeenkomst en konden amper hun monden dichthouden, als ze het even vergaten vielen ze vol verbazing toch weer open. Want wat zij voor elkaar wilden brengen in het noorden van het land, dat ging maar zeer moeizaam. Moeizaam was niet eens het juiste woord, er was gewoon onwil. Een plek om aan te passen zodat kinderen daar konden spelen. Kinderen die al dan niet geboren waren met een handicap die ook buiten wilden spelen met andere kinderen. Het lukte het echtpaar niet om de gemeente in beweging te krijgen. Ze had tranen in haar ogen en kippenvel op haar armen, zei ze, nu ze hoorde dat er toch gemeenten in Nederland waren die ‘om’ waren. Gek toch hè, dat er gemeenten zijn die andere zaken belangrijker vinden omdat ze zelf nu eenmaal geen last hebben van een beperking. Ondertussen zat ik op hete kolen omdat mijn praatje al gestart zou moeten zijn. We liepen uit en ik moest naar mijn werk.

Gelukkig kon ik, ietwat versneld, mijn verhaal delen. Er luisterden professionals, ouders en betrokkenen naar het allereerste begin toen ik in 2020 met mijn neefje aan de rand van de speeltuin in Den Haag stond en lastig naar de mandschommel kon lopen. Met de rolstoel lukte het al helemaal niet. Dit moest anders, dacht ik toen. Dat denk ik nog steeds. Er moet veel anders. Aangepast. Beter. Gelijkwaardig. Gemeenten kunnen er niet meer omheen, artikel 1 van de grondwet is aangepast. Geen smoesjes meer. Geen excuus. Het is mooi dat het in Den Haag gelukt is en dat de Gemeente Oss nu ook doorpakt.

“Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht, handicap, seksuele gerichtheid of op welke grond dan ook, is niet toegestaan”. 

Mijn normale schroom verdwijnt als ik weet waar ik voor sta. Inclusie is gelijke rechten en gelijke kansen. Iedereen heeft recht op een gelijke behandeling en gebruik van faciliteiten om normaal te leven en te spelen in de samenleving. De samenleving is er niet voor sommige mensen maar voor iedereen. Het was jammer dat ik niet kon blijven want ik had graag nog met meer mensen willen spreken om ervaringen uit te wisselen. Ik hoop maar dat als iemand mijn hulp of advies nodig heeft mij via de aanmeldingenlijst weet te vinden.

Iedereenspeelt.nl

De neef van mijn oma, Kees, stierf in een concentratiekamp, hier ver weg vandaan in Neuengamme. De Duitsers hadden het registreren goed in de vingers, zijn naam staat op vele lijsten zoals op de vervoerslijst van gevangenis Den Bosch naar Kamp Amersfoort en van Amersfoort naar Neuengamme en op de namenlijst van de gestorvenen. Alle namen staan netjes in rijen, met kampnummer erbij, oud beroep en de reden dat ze er überhaupt naartoe moesten. De data van geboorten staan vermeld en de sterfdata. Op 25 oktober 1944, net voordat zijn geboortedorp Dongen werd bevrijd, stierf hij um neun Uhr morgens. Todesursache: Lungenentzündung. We weten wel beter. Ooit wil ik er nog heen om met eigen ogen te zien. Hij was maar 22 jaar. Hij weigerde dwangarbeid en raakte verzeild in het verzet. Het staat vermeld in de gevangenispapieren die opgemaakt zijn in Den Bosch. Alles wurde registriert. Alles. Warum wurde alles von den Deutschen aufgezeichnet? Ja, waarom toch eigenlijk? Om niet iemand te vergeten. Daarom. Om vast te stellen wie er allemaal vermoord waren. Dat ook. Lange, lange lijsten. Eerst waren het mensen, toen nummers en toen doden.

Na al die jaren zullen we dagboeken blijven lezen. Anne Frank, Etty Hillesum, Schindler’s Lijst, Stella Muller Madej, Eddy de Wind. Ik heb ze staan in mijn boekenkast. Ik wil het boek van Edith Eva Eger nog lezen. Hun verhalen zijn belangrijk omdat de geschiedenis dreigt te vervagen. Het wordt her en der zelfs ontkend. Vandaar dat ik nogmaals herhaal dat de Nazi Duitsers zelf hun lijsten netjes bijhielden en op orde hielden. Van alle notabelen, anti Duitse mensen, kampen, experimenten, zieken, doden. Ze waren gek op lijsten. Ordelijk, boekhoudkundig en gedisciplineerd.

Dat je, door het ophangen van een oud schilderijtje, een verhaal je huis in brengt. Dat dacht ik vanmiddag. Alles heeft een verleden, een verhaal. Niet alleen een verleden, maar door het opnieuw op te hangen of neer te zetten krijgt het een nieuw verhaal. Een nieuw hoofdstuk. Het verhaal gaat door.

Vorige week liep ik door de Kringloopwinkel op zoek naar een vaas. Een ouderwetse vaas, zo’n ecru kleurige kan waar vroeger water in zat om je lichaam mee te wassen bij een aanrecht of aan een wasbak. Ik vond de kan en stond even stil in de volle ruimte met andermans spullen. Ergens in een Kringloopwinkel staan nu ook spullen van mijn ouders. Wie weet wie er een glas of vork of schilderijtje koopt om op te hangen in hun gang of kamer. Je staat er misschien niet bij stil, die oude spullen, maar ik wel.

Gisterenmiddag was ik uitgenodigd bij een huiskamerconcert. (Dat staat ook nog op mijn wensenlijstje, misschien als ik dit jaar een leeftijdsgetal aanstip die erna niet meer weg te vagen valt.) Daar waren mensen die ik ken en mensen die ik minder goed ken, alleen van gezicht en in het voorbij lopen van aanrecht naar tafel dan naar stoel. Ik sprak in de pauze met een buurvrouw over sociaal zijn of ging het onderwerp eigenlijk over niet zo sociaal (kunnen) zijn. Dat je, als je timide bent, opgeslurpt kunt raken in het sociaal doen van de wereld, of ter plekke, in de bubbel van een huiskamer tijdens een huiskamerconcert. Even later wilde iemand voorbij mijn buurman en hij schoof ongemakkelijk heen en weer, de buurvrouw baande zich een weg langs hem heen. ‘Ik sta altijd in de weg.’ legde hij uit. ‘Dat is mijn specialiteit, ongemakkelijk in de weg staan.’ Ik knikte. ‘Het is herkenbaar.’ We zijn niet alleen, dacht ik, glimlachend.

Mijn blog, actief sinds ongeveer 2000, wordt opgenomen in het webarchief van de Koninklijke Bibliotheek. Dat is bijzonder omdat niet alleen boeken worden verzameld (mijn boeken zijn ook gearchiveerd, op één na, die breng ik vrijdag persoonlijk naar de Koninklijke Bibliotheek) maar dus ook de digitale sporen die ik nalaat. Niet alleen ik, er zijn tal van bloggers die al langer actief zijn die in de lijst zijn opgenomen. Het is waardevol omdat de oudste website (uit 1992) erin staat maar ook van de Nederlandse blogosfeer. De totstandkoming van de online geschiedenis!

'Het is belangrijk dat wetenschappers ook in de toekomst toegang hebben tot informatie over de digitale Nederlandse cultuur in onze digitale tijd.' (~ uit KB.nl)

In een online discussie kaartte ik het laatst aan. Dingen komen en gaan. Maar een boek is hetzelfde als online content en daarvan is het mooi, vind ik, dat boeken blijven bestaan (ook al raakt een schrijver in de vergetelheid) en mag online content ook blijven bestaan. Het is een nalatenschap. Daarom hou ik van bloggen. Ik vind verhalen belangrijk, documentaties van gebeurtenissen. Het zijn kleine stukjes geschiedenis. En misschien vindt iemand het niet belangrijk en leest het daardoor niet maar iemand anders wel. Het is goed dat er een keuze is. Ik vind het belangrijk dat het gelezen kán worden.