Karin Ramaker.

Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.

Er lag een duif op de grond. We zagen witte veertjes, ze plakten op de stenen. De duif kukelde met zijn borst naar de grond en koprolde door de wind. Alsof de wind hem wilde oppakken maar hem weer op de grond smeet. Het was een vreemd gezicht.

Ik belde de dierenambulance. ‘Ja, er ligt een duif op de grond en daar gaat het niet goed mee.’ Of hij dood ging. ‘Dat kan ik niet zeggen, maar het gaat niet goed.’ ‘Een moment, ik krijg nog een melding.’ Ik kon alles horen. Daarna kwam ze weer terug. ‘Hebbie een doos?’ Nee, we waren voorbijgangers, we hadden geen doos. ‘Welke straat?’ ‘Met een S? Is het Den Haag?’ ‘Wacht even, ik moet even pen en papier. Wacht even, waar zei je ook alweer?’

De duif rolde. Hij was moe. Hij kon niet op zijn poten staan. ‘Misschien heeft iemand, een kat, hem te grazen genomen. Al die veertjes…’ We wisten het niet. ‘Ik weet niet hoe lang het gaat duren voor de auto komt.’ zei de vrouw aan de lijn. ‘Moeten we wachten?’ Nee, dat was niet nodig. Ik hoopte maar dat het goed kwam.

Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.

Vorige week kreeg ik tot twee maal toe een donatie. Daarvoor had ik ook al een paar keer een donatie mogen ontvangen en ik was erg blij. Als iemand de moeite neemt om een donatie te doen, in dit geval vraag ik ter waarde van een kop koffie een gift en sommige donateurs bedachten dat er voor vijf of meer koppen koffie gedoneerd mocht worden, waardeer ik het zeer. Het is een steuntje in de rug, een financiële high five en iemand laat zien dat de stukjes die ik schrijf gelezen worden. Ik wilde de donateurs bedanken. Was dit wel volgens de regels?

Meteen bedacht ik dat sommige donateurs misschien wel onder de radar willen blijven. Geen poeha, geen gedoe. Maar ik was blij en wilde hen toch laten weten dat ik het zo waardeerde, wat zou ik dus doen?

Ik besloot om toch maar een DM via Twitter te doen en in een geval een mail te sturen. Kort maar krachtig. ‘Ik zie dat je mij een donatie hebt gegeven, dank daarvoor!’ Later zei iemand dat mijn bedankje op de pagina al genoeg was. Oh ja, natuurlijk.

Wat is fijner? Of netter? Zorgvuldiger? Wat zou jij doen?

Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.

Wanneer de laatste keer was dat we ‘s avonds met vrienden in een restaurant hebben gezeten lijkt langer geleden dan het eigenlijk is. Ik heb het in mijn agenda opgezocht, het was ergens in september 2020. Het is bijna alsof er nooit een kroegleven was of dat je op een terras kon zitten terwijl je mensen aan het observeren was ‘s avonds laat met een drankje in je hand en waar je in een restaurant heerlijk kon eten terwijl je het geroezemoes om je heen hoorde. Te lang geleden. De laatste keer dat we gingen uit eten was met onze vrienden aan een hele grote ronde tafel en ver uit elkaar want je wilde het zekere voor het onzekere nemen.

En toen besloten we na wederom een lockdown om vrienden uit te nodigen voor een online borrel. Borrelen met een scherm. We misten de gesprekken en we hadden elkaar al maanden niet meer gezien en gesproken. Met bier, wijn, kaas en chips kletsten we tot twaalf uur in de avond en rolden we erna vrij makkelijk ons bed in. Daarna deden we het na een paar weken nog eens, en ook met andere vrienden.

Het biedt voordelen. Je bent thuis en zit in je huisbroek, met het toilet op loopafstand en als we moe werden hoefden we niet eerst naar huis te fietsen. Het is een nieuwe werkelijkheid geworden. Een rare werkelijkheid. ‘Wanneer zouden we weer kunnen afspreken alsof er niets is voorgevallen?’ We haalden onze schouders op.

Het wordt tegelijkertijd steeds moeilijker om te verkopen dat musea, restaurants en terrassen gesloten blijven terwijl je in de supermarkt of drogist hutje mudje op elkaar door smalle gangen bivakkeert om je spullen uit te zoeken. Het wordt steeds makkelijker te begrijpen dat mensen massaal naar het strand gaan, het bos in of naar het park omdat alles dicht blijft.

Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.

Het is begin april 2021 en terwijl de magnolia met witte blaadjes bloeit in onze achtertuin stuift er sneeuw op. Het is onaangenaam koud. Toen ik vanochtend een korte wandeling maakte trok de gure wind pijnlijk langs mijn oren. Het past niet helemaal, zeker niet als we het afgelopen week uitpuften in de warme zon. Dus ik blijf binnen en lees De Langste Adem van Arielle Veerman, de ex-vrouw van Joost Zwagerman die op 8 september 2015 voor zelfdoding koos. Ik had en heb nooit iets gelezen van Joost Zwagerman.

Lang aarzelde ik of ik het boek überhaupt zou lezen. Ik dacht dat het een mosterd na de maaltijd boek zou zijn. Of een schreeuw om het eerlijke verhaal. Vaak dacht ik, als iemand iets van mij vindt of iets zegt wat niet waar is, dat moet hij dan maar zo denken. Ik weet hoe het zit en ik hoef mezelf niet te verdedigen of uit te leggen. Af en toe was die drang er wel, omdat het niet klopte. Dat Arielle koos om na de dood van haar ex-man haar verhaal te delen was voor mij een aarzeling om het boek te lezen. Maar aan alle verhalen zitten twee kanten. Waarom zou de ene persoon wel zijn verhaal mogen doen en de ander niet?

Het boek leest een beetje als een voortdenderende trein. Niet alleen omdat je alle bladzijden snel wilt omdraaien maar ook omdat de relatie tussen Arielle en Joost zich denderend voortbeweegt. Het lijkt op tussenstations te stoppen maar daarna schiet de trein weer in een onderweg-stand vooruit met alle schokkende en stokkende bewegingen die het maakt. En Joost leek de machinist, degene die de route bepaalde en Arielle leek het zo te laten want zo was de relatie opgebouwd. Hij was de kunstenaar, degene die met papier en inkt, typemachine en manuscripten een wereld wilde creëren die bestond uit kunst en omringd was met kunst. Geen poepluiers, het werk van de partner en de boodschappen. Een leven, zoals ik het lees, dat niet gebaseerd was op eenheid.

Het boek gaat niet over Joost Zwagerman. Ja, hij is een hoofdrolspeler maar hij is niet degene die het verhaal vertelt. Dat kan ook niet want hij leeft niet meer en bovendien zou hij er zijn eigen draai aan geven. Het boek gaat over de passiviteit van Arielle. Zestien jaar proberen iemand te doorgronden die niet te doorgronden viel en die altijd en immer wilde domineren. Het leven was niet samen maar alleen. Geïsoleerd. Geen aandacht, geen gezamenlijke uitjes met de kinderen, geen familieleven. Ze waren getrouwd maar dat was op papier. De liefde was alleen te voelen als de echtgenote haar man volgde en steunde en hem verder met rust liet en niets van hem verwachtte. Pijnlijk. En je kunt je afvragen of dit werkelijk liefde was. Het boek geeft een les over zelfbeschikking. Niet die van Joost Zwagerman maar die van Arielle. Als je liefde hebt voor iemand, ontvang je dan ook genoeg liefde om jezelf te zijn? En als je besluit samen te leven, leef je dan ook echt samen of ben je eigenlijk alleen? En als je besluit kinderen te krijgen, is het vat groot genoeg om die samen met liefde te vullen of groeit er op dat moment iets scheef en ben jij alleen degene die het vat vult? Kun je je kinderen in alle eerlijkheid zeggen dat je er goed aan doet?

Als iets zo zwaar wordt dat het elke dag de kunst wordt om er maar het beste van te maken en je bij wijze in je hoofd een kruisje zet of turft dat ook deze dag op zich wel oké was hou je jezelf voor de gek. En dat is tot daar aan toe, maar dat je je kinderen voor de gek houdt is niet eerlijk.

Dat gedwarrel van die stuifsneeuw. Zo licht en makkelijk. De sneeuw gaat langzaam over in plaksneeuw. Je wilt niet dat het plakt. Je wilt dat de zon gaat schijnen zodat alles opdroogt.

Wil je mijn blog steunen met een kop koffie donatie? Ik doneer een kop koffie.

Wil je mijn blogstukjes in je mail ontvangen? Abonneer je dan hier.