ER VIEL EEN BAKJE,
op mijn hand. Bij het kinderdagverblijf hebben alle kinderen een eigen ‘bakje’. Daarin leggen ‘s morgens de ouders een pyjama in en het allerbelangrijkste: een knuffel en/of speen.
De bakjes zijn zwaar. Sommige ouders proppen er hele rugzakjes in. Ik wilde een bakje uit de muur halen, zoals bij Kees Kroket, maar de bak viel scheef waardoor ik niet op tijd de bak pakken kon, met nog een kind op mijn schoot.
‘Hola!” riep ik, terwijl ik vliegensvlug S (2 jr) vastpakte en op hetzelfde moment de bak wilde grijpen. De bak viel bovenop mijn hand.
Er waren nu beroepenweken. Leidsters deden ‘groot werk’ vertelde T (3,5 jr) ooit, maar nu moest ik echt naar de dokter.
Dokter W (3 jr) nam een verband en begon het om mijn hand te wikkelen.
Maar ik ben links en ik kon met links niets meer doen, ook niet met kinderen spelen, knuffelen, eten, drinken.
‘Ik doe het verband maar even af, oke?’ vroeg ik aan S. (2 jr)
Hij bekeek mijn hand. Het was dik en een beetje paarsblauw.
‘Tusje optoen.’ vertelde hij.
Hij leunde voorover en zette twee met besmeurde yoghurtlippen op mijn blauwe-plek-hand.
‘Nou oveh?’ vroeg ie toen.