HET HEET Q-TIP,

in het engels. Toen ik jaren geleden in Amerika was, stond hij ’s morgens voor de spiegel, terwijl ik douchte, en pakte een wattenstaafje uit het doosje.

Dat herinnerde ik me opeens, vanmiddag, toen ik onderweg was naar huis, in een vrij lege trein. De spits was net vermeden. De zon stond laag. Ik knipperde tranen weg. Geen heimwee tranen. Helemaal niet zelfs. Die tijd was geweest. Ooit. De zon was alleen te fel.

Q tip.

Ik vond het toen al zo’n leuk woord.

Er lag een wattenstaafje op de smerige vloer. Het lag daar maar te liggen. Naast een Metro en wat opgedroogd plakkerig spul dat misschien door kon gaan voor geknoeide fristi.

Ik heb de hele weg naar huis zitten bedenken wie en waarom iemand in de trein het in z’n bol kon halen zijn oren te poetsen.

…