SOMS HUIL JE EVEN
voor een ander,
terwijl je zelf
niet echt noodzakelijkerwijs
verdriet hebt.
De crematie was raar
en mooi tegelijk.
De mensen die spraken.
De liedjes.
Het jongetje met z’n blokfluit.
De kist vol bloemen.
De gebogen schouders
van de verlatene.
Het heftige snikken
van een kleinkind.
Ik stond in de rij
omdat het hoorde.
Ik kende de persoon
in de kist helemaal niet.
Ik was er voor jou,
om je te steunen.
Een blik op je broze schouders
en de arm om je zoon
maakte dat ik
mezelf even verloor
in het verdriet
van een ander.
Hope there’s someone
Who’ll take care of me
When I die, Will I go
Antony and the Johnsons.
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.