MEN VINDT JE ZO ALLEENIG,
als je besluit alleen met vakantie te gaan. Toen ik net negentien was, besloot ik heel impulsief een reis te boeken naar Parijs. Ik ging alleen. Liep bij m’n ouders het trottoir af met mijn blauwe koffer en zwaaide toen ik de hoek van de straat om ging met een dikke traan over mijn wangen. De hele reis dacht ik: Waar ben ik aan begonnen?! Het was mijn fijnste vakantie tot toen toe.
Als je met vriendinnetje en ouders naar het zuiden van Frankrijk reist kom je tot de ontdekking dat je soms andere ideeen hebt over vakantie vieren. Een Dune de Pilat opklauteren terwijl je tweede graads verbrandingen hebt opgelopen, zat niet echt in mijn relax lijstje. Mijn voeten, benen en alles dat aan zon reflecteerde, van de zee op mijn huid, bleek tweedegraads verbrand. Maar ik moest me niet aanstellen! Gewoon klimmen, die %!!*&$#@! berg op.
Als je je liefde van je leven (yeah right) besluit achterna te reizen, helemaal naar de andere kant van de oceaan, in Dallas welteverstaan, dan ga je gewoon. In je uppie. Ik was nog nooit in de hal geweest van Schiphol en kreeg spontane angst toen ik helemaal in de war raakte van alle aankomst en vertrektijden op al die borden. Bovendien was ik net twee dagen ervoor mijn knie kapot gevallen en moest ik met hechtingen en krukken het vliegtuig in. Altijd zorgde ik voor een annuleringsverzekering, en dan net die keer niet. Isn’t it ironic? Don’t you think?
Dan was er die keer dat ik vastbesloten was alleen met kerst naar Antwerpen te gaan. Omdat ik kerst thuis vervloekte. Al die gezelligheid met de familie, cadeautjes en stomme kerstbomen. Totdat een vriend ook een beetje alleenig was en we samen besloten te gaan. Op tweede kerstdag bleken alle restaurants gesloten en zaten wij (geheel tegen zijn oma’s regels) bij de Mac. Maar ik moet nog steeds glimlachen als ik eraan terugdenk.
Ik ben weer thuis.