NIJMEGEN WAS KOUD, DRUK, EN,

er liep een jongenman voor me.

Maar eerst de meneer van de pantywinkel. De meneer moest mijn achternaam weten. Dat ging sowieso bijna altijd verkeerd. De raarste constructies werden gemaakt, door mevrouwen door de telefoon, het gemeentehuis, etcetera etcetera, waardoor ik snel m’n geduld verloor en ging spellen.

‘Goh, wat apart. Een aparte tak?’

Hij had via Google gezocht op zijn eigen achternaam en had mensen met die achternaam in het uiterste puntje van Portugal gespot. Hij wilde er alles over weten, het was allemaal zo interessant.

‘Eh, nou, ik heb inderdaad ooit, lang geleden, mijn stamboom uitgezocht. Drie families met die achternaam die niet met elkaar verbonden zijn.’

Hoe deed ik dat dan? En waar? En hoe kon hij dan meer te weten komen? Hoe ver was ik dan gekomen?

Ik legde uit, gaf tips en ging met m’n panty de winkel uit. Op naar het mini-spijkerrokje dat ik vorige week al gespot had, maar ter aarzeling had teruggelegd.

Daar wachtte een enqueteur me op. Een ultra trendy, compleet met afzakbroek en wollen muts jongenman.

‘Mag ik je wat vragen?’

Ik glimlachte. Ik was niet geirriteerd, boos of woest. Maar wel vastberaden.

‘Ik loop door, hoor.’ waarschuwde ik hem en liep ook door. Ik hoorde gemopper. Keek achterom.

Hij keek beduusd. Keek, met ophalende schouders en handen in de lucht, naar zijn enqueteur-collega.

‘Ja, al die vragen de hele dag!’ riep ik lachend. Al vond ik niet echt dat het uitleg nodig had. Maar dan wil je aardig doen.

Maar dat was meteen de doodsteek. Blijkbaar. Best zielig. Twee totaal beledigde trendy, koele en hippe jongenmannen, die normaliter meteen een meisje c.q jonge vrouw tot stoppen konden brengen. Om met open mond van bewondering naar hen te laten luisteren. En te strikken voor een abootje op een blad, krant, goed doel, of wat dan ook.

‘Nou, fijne dag, dan!’

‘Jullie ook!’

Er liep een jongenman voor me. Hij droeg een leuke spijkerbroek. Beetje bleek en afgewassen. Hij moest heel hard niezen. Hield netjes zijn hand voor zijn mond.
Wreef zijn vochtige hand af aan zijn billen.

Ik was er klaar mee.

Waarmee?
Daarmee.


Ontdek meer van Karin Ramaker.

Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.


Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten