Een beetje onsmakelijk was het wel, maar het meisje kon er ook niets aan doen dat ze in een overvolle treincoupe voorover ging om haar maaginhoud te ledigen.

Ze was lijkbleek ingestapt en zat twee stoelen verwijderd van de andere passagiers toen er halverwege de treinreis een penetrerende geur zich via stoelen en rugzakken de neusgaten doorboorden van passagiers. Mensen keken op en haalden hun neus op voordat ze dan toch maar hun spullen pakten en ergens anders gingen zitten.

Werd er naar de persoon gekeken? Wie was het? Waar zat die persoon en onder welke omstandigheden had ze over moeten geven? Het namelijk net zo goed een meneer of een mevrouw kunnen zijn die een beroerte gekregen had. Gelukkig was het meisje aanspreekbaar maar schaamde zich diep. “Ik kan er ook niets aan doen.” jammerde ze.

Ik sloot me af voor de vieze geur en probeerde haar een beetje gerust te stellen. Ik ging op zoek naar een conducteur en liep een tussenstuk in. Daar zaten de overige mensen die meteen hun biezen gepakt hadden. “Wat een smerige rotlucht zeg.” mopperde een man. Hij hield een das voor z’n mond. …