SOMS VOND IK HET,
zo leuk om meisje te zijn. Ja, want met meisjes zat je, met je benen over elkaar te wiebelen met je voeten, in een ontzettende diepe fauteuil in een woonkamer-achtige brasserie, met enorme longdrinkglazen met 7up, de twee dinnen aan een Marlboro sigaret, te praten over hoe moeilijk het was om een juiste beha te kopen. Dat die Marlies Dekkers echt wel leuk waren, met al die bandjes enzo, maar dat je liever drie setjes ‘casuals’ kocht dan een setje Marlies.
En natuurlijk vloog het onderwerp trouwen voorbij, daar een din vers getrouwd was en eentje hoopte dat vriendje haar eindelijk eens ten huwelijk zou vragen nu ze in december tien jaar verkering hadden.
Dat ik me stiekem veels te vaak verslikte in m’n 7upje omdat er gigantische bedragen over de houten tafel rolden van duurtes van trouwjurken en het vastleggen van een trouwzaal. Dat die dag perfect moest zijn, in alle opzichten. Dat je er wel ruim een jaar vantevoren mee bezig was, om alles te regelen. Ja, het gaf wel een beetje stress, maar dat mocht de pret niet drukken. Je leefde dan naar die dag toe. Ik knikte en rolde met m’n ogen.
‘K, in zoveel opzichten ben je zo romanties. Maar met dit soort tradities schuif je de romantiek zomaar opzij en ben je zo praktisch.’
Daar werd over gedacht. Onder het genot van een grote kop koffie. Terwijl de muziek op de achtergrond meedeinde, de kaarsjes flikkerden, de brasserie voller en voller stroomde en de dinnen onderuit leunden in de enorme diepe fauteuils en ik stilletjes genoot van deze avond.
Misschien was het voor mij belangrijker om elke dag te plukken.