TOEN HET ZONDAGOCHTEND WAS,

liet ik de gordijnen dicht en viel er een zwak zonnetje via de ecru gordijnen naar binnen. In m’n huisbroek en sloffen en een warm vest slofte ik heen en weer. Van was ophangen naar een kop koffie en van de computer naar de stofzuiger. En soms bekeek ik de silhouetten op de gordijnen.

Toen de telefoon gegaan was en ik hem liet rammelen en een bekende het antwoordapparaat insprak, Etta James klaar was met zingen en de koffie pruttelde, keek ik door het kiertje van het gordijn.

Ik zag een jonge papa in de straat met naast zich een blond jongetje naast een fietsje. De papa hielp hem erop en ging naast hem staan en hield het stuur vast.
Het jongetje zat nog even te wiebelen. Even liep de papa met hem mee, hield hem vast aan zijn stuur en bij zijn zadel.

Het jongetje leerde fietsen zonder zijwielen.


Ontvang mijn blogposts per mail


Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten