DE KOU SNEED,

door mijn vervaagde zonneloze sproeten richting de botten van mijn schedel.
Net ervoor opende ik het gordijn en zag een witte wereld.

Mijn rode laarzen schuifelden door een laagje sneeuw.
De kou sneed langs mijn broek en streek als een ijskoude washand langs mijn benen.

De torenklok klonk zeven uren.
De lantaarnpalen schenen een vaag lichtje in een uitgestorven stad.

En ik voelde de kou
op mijn gezicht
en glimlachte.


Ontdek meer van Karin Ramaker.

Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Door de site te te blijven gebruiken, ga je akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten