OP MAANDAGOCHTEND,
lekte de buurman ongeveer dertig seconden aan urine in de toiletpot waardoor ik, liggend met open ogen, starend naar het plafond, me ernstige zorgen begon te maken.
Misrekende ik de schepjes koffie in de koffiepot waardoor ik mezelf slappe hap koffie voorschotelde. GaTverdamme!
Liep ik met een soort van jetlag in m’n spieren door de kamer toen de telefoon ging. Of ik wilde reserveren voor zes personen. Dit gebeurde ooit wel vaker. Dat men m’n telefoonnummer verwarde met die van een restaurant ergens in de buurt.
‘Dit is geen restaurant. En ik heb maar plek voor twee personen.’
De visitekat zat voor de deur te miauwen toen ik mijn voordeur van het slot wilde halen. Hij was vijf minuten binnen, verkende de omgeving en begon voor de tussendeur te miauwen.
‘Wat wil je nou?’ mopperde ik.
‘Je wilt naar me toe, dan laat ik je binnen, ben je binnen, wil je weer weg.’
Aangezien ik niemand tegen zijn of haar wil bij me zou houden, opende ik de deur weer. Er is veel te zeggen voor vrijheid.
Maar dat neemt nog steeds niet weg dat ik ontzettend pissed ben dat m’n koffie niet smaakt. En de buurman urineerde netjes in zijn eigen appartementje hè, dat we er even duidelijk in zijn.