‘Het is gewoon zo; de wereld draait om snel, effectief, direct en vooral brutaal.’
Ik zat tegenover haar. Een vrouw met frêle uitstraling maar desalniettemin haar hart op de tong. Een soort van voorbeeld. Van hoe het zou moeten. Vanuit een integere houding toch uiten wat je wenst voor jezelf. Met een enorm vat aan bruikbare middelen om je grenzen te waarborgen.
‘Het is inderdaad wel zo, ja. Dat de mensen die extraverter in het leven staan misschien sneller iets voor elkaar krijgen. De wereld draait om extravertheid. Dat wordt normaal gevonden. Alles dat minder uitgesproken en open is wordt eerder gezien als niet helemaal oké.’
Beaamde ze.
‘Als ik met drie mensen in een pauze zit en de één praat nog harder en meer dan de ander wil ik de rust opzoeken. Ik heb geen gevoel van tot rust komen als ik pauze heb met mensen die dan ook zo druk doen. Het geeft me bijna een paniekerig gevoel. Dan wil ik weg. Mezelf terugtrekken uit de wereld.’
Alsof ik dat stom en gek moet vinden aan mezelf.
And what can i say,
but i’m wired this way. — ani difranco.