Vanmorgen was het weer tijd om vroeg op te staan. Ik blijf er moeite mee houden om in het donker te moeten opstaan en vooral in het donker naar buiten te moeten om de trein te nemen. Vanmorgen zat ik in een vrij stille woonkamer naar buiten te kijken terwijl de vogels floten. Het werd al licht.
Ik weet niet wat het is, maar ik voelde me meteen een stuk energieker. Licht doet dat met je. Het was fijn om naar buiten te gaan en het stukje naar het station te lopen met licht om me heen in plaats van het gevoel te hebben middenin de nacht buiten te zijn. Vooral als ik ’s avonds ook nog in het donker naar huis ging leek het op een gecontinueerde nacht.
Nu zit ik hier te werken aan mijn cursus die ik aanstaande donderdagavond voor het eerst ga geven. Ik bereid me voor, verander nog wat dingen en drink ondertussen een derde bak koffie. Ik kijk naar buiten en ik zie de blauwe lucht en de zonnestralen reflecteren op de ramen van de huizen aan de overkant. Laat de lente maar komen!
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Zucht, dat mag inderdaad tijd worden. Dochterlief is ook zo blij met het ochtendgloren in plaats van ‘nacht’.