We liepen een eindje. Doen we wel vaker; een wandeling maken en ondertussen elkaar vragen stellen. Dan is er rust en tijd en bovendien vindt P. (7 jr) het fijn om elkaar vragen te stellen. Soms zijn die vragen heel serieus. Soms ook helemaal niet. Elkaar vragen stellen is, denk ik, belangrijk. Zonder vragen geen antwoorden. Zonder het gevoel te hebben dat je elkaar vragen kunt stellen is er geen leren. En geen enkele vraag is stom. Vragen stel je omdat je meer wilt weten, of het nog niet helemaal snapt, wil je details. Vragen stellen stilt je nieuwsgierigheid. Josephine en ik stellen elkaar wekelijks vragen. Op Twitter stelt men continu vragen.

Misschien begint het allemaal wel met vragen stellen. Wat vervelend en ellendig als je je vraag nergens kunt stellen omdat je denkt dat het er niet toedoet of omdat het misschien wel de meest idiote vraag is die jij de ander kunt stellen. Het vergt lef om vragen te durven stellen. Je stelt je open, kwetsbaar op. Je vraagt de ander iets en weet dat op het moment dat je de vraag stelt de ander vanalles kan denken. Soms kom je zelf op het antwoord. Na lang wikken en wegen, na rondjes rennen en puffend op een bankje zittend weet je het. Ja, ik ga dat dus toch doen. Of: Nee, ik wacht nog even.

We vulden vandaag een vragenlijst in van P’s school. Het waren een boel stellingen. Waren we het er wel of niet meer eens. Welke had onze voorkeur?

‘De antwoorden zijn het belangrijkst/De vragen zijn het belangrijkst.’ We schrapten één van de twee.