Het begon met de gedachte aan het pand dat wij op het oog hadden/hebben in verband met de netwerkplek in Den Haag. Ik fietste vanmiddag ergens langs waar ik meteen een gedachte kreeg aan de eerste gedachte maanden geleden hoe het ultieme pand eruit zou zien. Ik kreeg daar een beeld bij. Meteen. Maanden later en nog steeds in gesprek met derden bedenk ik me nog steeds dat het ultieme beeld ‘het’ antwoord is.
Het.
Vandaar dat ik later, toen ik weer thuis was, bedacht dat ‘als je ‘het’ voor je ziet, is het er dus al, en moet je alleen nog erheen wandelen.’
Het kwartje viel pas toen @fackeldeyfinds erop reageerde en ik bedacht dat het dus een innerlijk antwoord is. Een kompas van jezelf. Het zorgt ervoor dat ik precies dan weet ergens voor te gaan of niet. Als ik het voor me zie, er een beeld bij krijg, soms gedetailleerder dan anders maar een écht beeld, dan is ‘het‘, het hard werken, het geduld, het zoeken, het uitpluizen en vinden waard.
Als ik ‘het’ niet voor me zie, is het er niet. Als ik dat wél zie, dan ben ik op de goede weg; is het goed om vast te houden. Grotere dromen komen uit als je ‘het’ voor je ziet. Maar tijd geeft meestal geen kant en klaar beeld. Tijd lijkt stuurbaar door het te overvloeien met enthousiasme en ongeduld, maar tijd geeft zelf aan of het effectief zal zijn.
Geef een reactie