Daar kan ik wel wat mee.

Heel nobel en daadkrachtig als je gaat voor je normen en waarden, gelijke rechten en kansen en eerlijkheid. Goed als jij je inzet voor misstanden, doofpotten en andere verderfelijke misdadige dingen, vooral als het machthebbenden zijn die elkaar handen boven het hoofd houden en elkaar helpen de mysterie de grote mysterie te laten zijn. Ik hou niet zo van doofpotten en machthebbenden die elkaar meer macht geven en aan de macht blijven. Ik raak sowieso nogal geïrriteerd van mensen die op de één of andere manier denken dat ze boven alles, en vooral boven de wet staan.

Ik hou niet van matennaaiers. Of infiltranten, zoals ze ook genoemd worden. Ik hou niet van achter de rug om. Net doen alsof je beste vriendjes bent maar ondertussen. Verraders. Wolven in schaapskleren die gaan voor de centen onder het mom ‘goed te willen doen na al die jaren.’

Peter R. de Vries zat afgelopen week aan tafel bij de Wereld Draait Door. Alweer Peter? Ja, alweer. Maar deze keer ging het over de uitzending van afgelopen zondagavond. De rechter had verboden de beelden uit te zenden voor een derde aflevering. En ja, 15.000 of 500.000 is natuurlijk wel een verschil. Maar het maatschappelijke belang was toch ontzettend groot? Geen enkele rechter kon dát toch tegenhouden? Matthijs lokte, voor het eerst op geslaagde manier, Peter uit de tent. ‘Dus de uitzending gaat in zijn geheel gewoon door op zondag?’ Peter probeerde nog weg te kijken, lachte een beetje als een boer met strakke kaak, en zweeg, om vervolgens zijn wereldberoemde uitspraak te doen: ‘We zullen het aanstaande zondag zien.’ Matthijs gaf niet op. ‘Dat zou wél een rechte rug zijn, Peter.’ Waarop Peter en ik wisten, ik zag het aan zijn ogen, dat die rechte rug zo krom zou zijn als een hoepeltje.

Ik keek gisterenavond heel even. Het randje; het spannende aspect, had totaal zijn glans verloren. De uitzending was braaf. Bovendien raakte ik meer en meer gefrustreerd over de wetenschap dat een ‘oude vriend’ met verborgen camera gezellig op visite ging bij het gevang. Wat voor pegels had die oude lapzwans daarmee verdiend? Matennaaier.

Nee, Peter, het maatschappelijke huisvest wel meer dan het laten zien en opsporen van het kwaad. Het gaat ook om integriteit en fatsoen.

De infiltrant zit ondertussen weer gezellig in Thailand via een omweg in Dusseldorf, en vertelt zijn kind over het reisje.
‘Papa heeft even een boef erin geluisd. Met een verborgen camera. Daar kreeg papa een heleboel centjes voor. Dat gaat netjes op jouw spaarrekening. Dat heeft papa goed gedaan hè? Papa voelt zich nu een stuk beter.’