Het moment dat je met je hak blijft haken achter een tegeltje dat net ietsje pietsje hoger of schever ligt dan de rest en je weet dat je gaat vallen maar in dat ene moment bedenk je razendsnel dat je, nu je dan toch gaat vallen, beter zo kan vallen dat je zo min mogelijk rare taferelen veroorzaakt. Het is vreemd hoe het werkt in je hersenpan; het moment van wetenschap dát er gevallen gaat worden, het opvolgende moment dat je weet dat je ten overstaan van iedereen gaat vallen en terwijl je aan het vallen bent met grote zekerheid wéét, met het diepste binnenste van je ziel waardoor alle schaamte vanuit je hoge hakken zo naar je rode kaaklijnen stroomt, dat je lachsalvo’s veroorzaken gaat. De val en plein publique is een val van ellende.

En dan lig je. Op straat. Op je rechterbil. Je voeten in een rare positie naast en voor je. Je tas ernaast. Je haar hangt voor je ogen. Je wangen rood van gêne. Je kuitspieren doen zeer. Gelukkig draag je een broek. Het trottoir is koud. Je bil doet pijn. Je hoort achter je mensen ginnegappen. Men loopt langs je heen in een grote boog alsof je de pest hebt. Je kijkt even in een waas, want je tranen zitten in de weg, naar je ontzettende mooie pumps en bedenkt je de woorden van Rodrigo Otazu. Die Uggs en sneakers aan vrouwenvoeten waren het zó écht niet. En je pinkt een traantje weg maar je heft je kin omhoog.