Het blijft voor mij een ding waar ik aantrek- en afstootgevoelens bij heb. Aan de ene kant zou ik dolgraag meer willen doen met waardebepaling achteraf, omdat het een soort van statement maakt voor een andere, betere wereld en wij nu eenmaal soms raar met waarde (geld) omgaan, aan de andere kant besef ik me steeds meer dat er ook haken en ogen aan zitten. Is waardebepaling achteraf een utopie? Waardebepaling gaat over gevoel. En dat laatste is iets waarmee ik worstel.
Een paar keer ben ik in aanraking geweest met de leuke kanten van waardebepaling achteraf. Iemand gaf mij een aantal goede tips, nam voor mij de tijd en gaf me daardoor energie en ik waardeerde dat zeer en het vertrouwen van de ander in mij was groot. Dat vertrouwen was groot omdat de ander erop vertrouwde dat ik goed wist om te gaan met de waarde die ik in zou schatten en de waardeoverdracht; het geven van die waarde. De waardebepaling achteraf zorgde bij mij voor positieve energie en ik stuurde een cadeautje op. Iets speciaals. Iets van mij voor die ander. Niet uit plichtsbesef maar om de oprechte waardering. Ik wilde niet te lang wachten met die waardeoverdracht, omdat ik meteen gekregen had en ik niet wilde dat de ander lang zou moeten wachten op die waardebepaling. Achteraf heeft in dit geval een week geduurd. De ander kon vrij snel genieten van mijn cadeau. Zij waren blij, en ik was blij.
(Het zit ‘m dus ook misschien in het ‘achteraf’. Waarom kan waardebepaling ook niet vooraf, tussenin én achteraf?)
Andersom bleek ik ook enorm vertrouwen te hebben in de mensen die ik sprak en meemaakte. Op het moment dat ik voor hen een bijdrage geleverd had waarbij zij geholpen waren, zij dit ook uitten, en er sprake was van een waardebepaling achteraf bleek (gelukkig) gros van de mensen oprecht die waarde in te schatten en achter te laten. Het ging in dit geval niet om wat het bedrag was maar dat men het enorm waardeerde wat er voor hen geregeld was; dat hun doel behaald was en zij met een goed en fijn gevoel naar huis gingen. Zij gaven een bedrag voor die waarde en dat was in alle oprechtheid. Het was dus ook zo dat er een paar mensen waren die de waarde niet bepaalden. Om wat voor redenen dan ook. Dat gaf bij mij een naar gevoel. Waarom? Omdat ik opeens de oprechtheid en waardebepaling in twijfel trok. Hoe kon het zo zijn dat je gebruik maakte van iemand’s diensten en daar geen enkele waarde aan gaf? Want in mijn opinie steekt iedereen tijd en energie en gevoel in wat zij doen. Hoe bepaal je die waarde, maar belangrijker nog, hoe bepaal jij dat die waarde helemaal niets is? Want in mijn geval zal ik altijd in overweging nemen wat de inzet van die persoon geweest is, wat ik aan kennis en visie meegekregen heb en of de ander zijn of haar doel goed bepaald heeft. Bovendien zal ik waarde bepalen op basis van mijn eigen gevoel; geeft het me energie? Voel ik me er door gegroeid op de een of andere manier? Zal ik er later ook nog iets mee doen?
Mijn stelling dus: Waardebepaling achteraf werkt alleen op basis van vertrouwen en oprechtheid.
Helaas zijn er altijd mensen die daar niet helemaal of helemaal niet oprecht en vanuit waardeschatting mee omgaan. Er dus van profiteren. En wat ís waarde precies? Voor de één is dat meer of anders dan voor de ander. En wanneer is waarde een geldbedrag en wanneer is dat fysieke arbeid, tijd en energie, advies en raad?
Geef een reactie