‘Blogangst? Omschrijf eens?’
Nou, dat je té lang nadenkt over je verhaal, daarbij gaat peinzen of je tekst überhaupt wel goed (genoeg) is, of men het stom zal vinden, niet zal snappen of dat je bang bent dat men op een manier gaat reageren zodat jij even niet meer weet hoe je ermee om zult gaan. Of dat je sowieso bang bent om content te plaatsen, in welke vorm dan ook, omdat je jezelf blootgeeft. En voor de één is blootgeven een foto plaatsen maar voor een ander is blootgeven al een gedachte de wijde wereld insturen.
Er zijn mensen die ergens dolgraag op een podium willen staan maar tegengehouden worden door … zichzelf. Maar het podium is voor iedereen, want iedereen is uniek en iedereen heeft een unieke mening. Waarom bang zijn die mening te delen? Hoe zwaar wegen jouw woorden en jouw teksten?
Is het een bekend euvel, vraag ik me af? Ik denk zelf van wel. Hoeveel mensen leuren maar met zichzelf in hetzelfde cirkeltje? Teveel terughoudend over hun eigen mening; hun eigen kunnen. Ik zou zo graag schouders willen los schudden en willen roepen: Maar jij bent ook wat waard! Jouw mening is ook uniek!
‘Mijn blog is mijn speeltuin, mijn bioscoop, mijn koekjestrommel, mijn dagboek, mijn werkdomein.’ — #blogpraat sessie.
(Transcript vind je HIER!)
2 reacties op “Blogangst.”
Ha, vinger op de zere plek… Blogangst is voor mij de angst die je voelt als je voor een ander gaat denken, over wat jij zult schrijven. Of dat waardevol is. Of zinnig. De moeite waard om te lezen. De kunst is om je niet door die angst te laten weerhouden, want denken voor een ander: daar is niemand mee gediend.
Precies dat wat Marjolein zegt. Daarom is doelgroep denken dodelijk. Je maakt iets voor jezelf in de hoop dat anderen het ook mooi vinden, maar als je je daar al in het begin door laat afleiden, dodelijk.