Er moet me nog even snel iets van het hart en dan laat ik Parkpop voor wat het was, namelijk Nena.
Mijn jeugdsentiment stond zondag als laatste op het podium. Met een über poppy bandje van twee gespierde tattoo heren, twee ini mini zangeresjes en volgens mij iemand op piano en iemand die drumde en natuurlijk kwam zij als laatste aangehuppeld, want huppelen, dat kon ze. Vervolgens stonden alle persfotografen in de voorste rij massaal te knipperen. De backstagerij, waar ik stond, was ook druk aan het fotograferen, natuurlijk, maar er gebeurde iets geks toen haar eerste nummer klaar was.

Er kwamen ineens blauwe hesjes mensen die heel streng en bewust met hun vinger gingen wijzen zo van: ‘Nee, geen foto’s meer!’

Huh? Hoezo? Nee, het was vanaf nu verboten. Dat zorgde voor een beetje anti Nena toestanden. Ook wij dachten: Nena, stik maar met je 99 Luftballons. Even later gingen wat amateurs gewoon door met foto’s maken waardoor er gedreigd werd het optreden te stoppen. Het was toch een open en vriendelijk openlucht concert? Met open en vriendelijke mensen die open en vriendelijke foto’s mochten maken? Waar was je bang voor Nena? Hast du etwas zeit für mich dan singe ich ein lied für dich von 99 Kamera’s, denk’ an dich und lass’ ihn fliegen …