De blogpost van gisteren maakte veel los, ik kreeg er zelfs mail over. Katyo legde uit dat het te maken heeft met eerlijkheid.

‘Jaren geleden belde een vriendin met een groot verhaal en ik was te moe om te luisteren. Ik zei tegen haar dat ik niet de energie had om te luisteren en dat ik wel net kon doen alsof (want dat is beleefd), maar dat ik ook terug kon bellen als ik wel energie had om te luisteren. Echt te luisteren.’

Dat is niet bot. Het is juist een ontzettend cadeautje als je zo met je vrienden en familie om kan gaan. Wat heb je aan goede manieren als je er niet oprecht en eerlijk mee omgaat?

Daarnaast is schuldgevoel ergens over, bijvoorbeeld toch maar ‘ja’ zeggen als iemand zegt dat niemand anders kan en ze helemaal in de stress zitten op het werk door te denken dat je onmisbaar bent. Ergens is dat een rare gedachte. Het is namelijk in een zelfde situatie maar dan met een ander die wél ‘nee’ zegt, altijd oplosbaar geweest. Mensen zijn creatief en inventief en vinden heus wel een oplossing. Het is ergens een arrogante gedachte te denken dat je onmisbaar bent op die plek, met die functie.

Misschien is het meer oprechtheid dan eerlijkheid. Je laat zien wie je bent en wat je wilt en niet wilt. Met al je kwetsbaarheden en goede bedoelingen, maar ook met je grenzen.