Vanmiddag zat ik onderuitgezakt op een terrasje van Gina in Leidschendam. Het is dat het terras over een water uitkijkt en de stoelen en algehele ambiance goed zijn, anders was ik niet ergens in Leidschendam gaan crashen op een terrasje.

Het was heerlijk weer, mijn zwarte broek prikte op mijn benen, gelukkig had ik mijn flipflops aan anders was ik wel erg warm gekleed. Niet dat ik dan zwaar voor schut liep want er liepen tal van dames in lange broeken met laarzen. Ja, ik zeg laarzen.

Maar ik dwaal af want wat ik eigenlijk wilde vertellen is dat ik, tijdens het rondturen via mijn zonnebril over het watertje met een prachtige schittering van de zon en een overheerlijke tartufo die ik op een mindfulle manier opat, bedacht dat de sfeer qua gevoel en beeld enorm leek op mijn geboorteplaats. Ik zou zo van de ene fysieke plek geplukt kunnen zijn en neergezet in een andere plaats. Het maakte niet zoveel uit.

Ik denk veel na over plekken. Als ik in Delft werk en door de oude straten loop met immens oude kerken en een enorm plein waar heel vroeger andere mensenvoeten wandelden, uit een hele andere tijdperk en dimensie, kan ik wegdromen naar een plek waar ik zou kunnen bedenken dat ik daar rondliep. Misschien is het een enorme fantasie of een vorm van werkelijkheid, het feit blijft dat in gedachte plekken kunnen ronddolen zoals een pluisje dat kan in de wind.

Wat is het waardoor je op sommige plekken niet wil zijn terwijl er geen enkele aanleiding voor is? Hoe kan je qua gevoel en beeld ergens zijn waarbij je voelt dat het hetzelfde is als de plek waar je vandaan komt?