Het was hier behoorlijk rustig de afgelopen dagen. Dat kwam omdat ik geen spier in mijn vingers had die wilde bewegen, zo slap als een vaatdoek was ik. Vrijdagavond zat ik bij de huisartenpost omdat ik alles wat ik at weer eruit gooide en me strontmisselijk voelde en dus niet wilde eten, waardoor dus … Het herkenbare cirkeltje. Bovendien had ik behoorlijke pijn aan mijn buik. De huisarts wilde me even zien. Ik zou me normaal gesproken rot schamen dat ik in mijn slordigste outfit de tram in stapte samen met vriend om naar de eerste hulp te rijden waar de huisartenpost te vinden was. We moesten wachten in de wachtkamer. Wachten duurt dan een eeuwigheid als je ontzettend misselijk bent en hoopt dat je dáár niet hoeft te kotsen.
‘Waarom zijn we dan hier?’
‘Waarom? Waarom? Omdat je een onwijze maiskorrel in je neus hebt zitten, lieverd. Straks groeit er een maisboom uit!’
Na mijn bezoekje aan de huisarts, een klein onderzoekje en een gesprekje, werden mij medicijnen voorgeschreven tegen de misselijkheid. Voor elke maaltijd zo’n pilletje innemen en ik kon weer wat eten binnenhouden. Het gaat nu ietsje beter. Hopelijk morgen weer fulltime aan de slag.
Check hier Kotsen doe je alleen. Deel 1.
Ontdek meer van Karin Ramaker.
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.
Ik kan niet kotsen. Ik schijn het als baby wel te hebben gedaan maar kan me niet herinneren me ooit te hebben overgegeven aan het overgeven. Weleens geprobeerd hoor. Ik zie me nog walgend misselijk ‘zum kotzen’ kokhalzendboven een plee hangen. Ik had een vis op die niet meer lekker zwom… voedselvergiftiging…
Ik kreeg er koukoorts van. Ik heb me zelden zo ziek gevoeld als toen. De maag- en darmkrampen echt verscheurend. En maar zweten.
Soms wil je kunnen kotsen.