”De beste roadmovie die je gelezen moet hebben.’ — Erwin Troost.

De bundel, 87 bladzijdes, met op elke bladzijde een stukje verhaal in een gedicht, is op reis. Maanden geleden vertelde ik op twitter dat ik vond dat Witte Koord, en dus Reva’s verhaal, het toneel op moet. Met weinig middelen veel doen. Met simpelheid toch heel wat moois laten zien. En horen. Want ik hóór de muziek erbij; de klanken, de taal. Ik zie een setting voor me met een sober decor maar met een groot scherm met vage, bewogen beelden. Misschien zinnen, woorden. Hardop gesproken gedachtenspinsels, situaties, mijmeringen, monologen. Maar vooral ook mimiek, sfeerbepaling.

Voor wie het verhaal over Reva helemaal heeft gemist, het boek is als PDF hier te lezen, maar ik zal in het kort uitleggen waar Witte Koord over gaat:

Reva is een pubermeisje en woont met haar moeder en kat ergens in Nederland. Zij besteedt haar dagen met naar school gaan, nadenken en overpeinzen wat het leven te bieden heeft en vraagt zich af of Sjors haar wel leuk vindt. Met Lena gaat zij de winkels langs omdat Lena dat graag wil, maar zelf weet ze niet zo goed wat zij wil maar over één ding raakt ze maar niet uitgepeinst. Haar vader woont in Spanje en heeft haar achtergelaten toen zij nog jong was. In haar herinneringen danst zij met haar vader, leert hij haar fietsen en speelt zij in de grote vrije achtertuin. Reva besluit op zoek te gaan naar haar vader. Ze vertelt het aan niemand en gaat eigenlijk zonder goed nadenken weg.

Enkele reacties van lezers:

‘Het zijn heel krachtige beelden, elk fragment. Ik had al gemerkt dat de teksten al die tijd in mijn gedachten waren blijven hangen, en dat zegt eigenlijk al genoeg. Vooral die laatste stukken, die zich in Spanje afspelen. Het komt hard aan, als je het leest, het dringt diep door. Mooi en soms moeilijk om te lezen daardoor (emotioneel moeilijk, bedoel ik. Het is wel juist heel helder opgeschreven). Doordat die fragmenten zo compact en gestileerd zijn opgeschreven kunnen mensen goed aanknopingspunten vinden, misschien. Het worden min of meer archetypische beelden voor situaties die meer mensen meegemaakt moeten hebben. Daardoor werkt het zo effectief, denk ik. Je kunt het in één keer uitlezen als verhaal, maar ook per fragment, als een soort gedicht. Ik vind het mooi.’ — Laurent.

‘Heb het gelezen en herkende meer dan ik dacht. Dominante vriendinnen. Korte zinnen. Het ontheemde verblijf in het buitenland, de ogenschijnlijke stilstand. En de algehele beklemming sprak me erg aan. En weet je wat ik het allermooiste vind aan dit hele project? Dat het op internet is ontstaan, en dat het nu van het internet af is, en een boek is geworden. En dat je dat zelf hebt gedaan. In eigen beheer. Geen anderen die bepalen of iets een boek is of niet. Transformaties. Rupsen die vlinders worden.’ — Bert Kommerij.

‘Over opgroeien, jezelf worden, ergens bij willen horen en toch ook weer niet. Soms erg herkenbaar. Op zoek naar antwoorden op vragen die je alleen zelf kan beantwoorden. De korte zinnen en fragmenten vormen wel een vloeiend leesbaar verhaal.’ — Lonneke van V.’

Reva is mij dierbaar. Reva is misschien een pubermeisje maar stoeit met heel veel volwassen vraagstukken. Reva is jong en oud. Reva symboliseert een zoektocht die wij allemaal herkennen.

Witte Koord is via de ene hand naar de andere hand gegaan. De andere hand heeft ingangen bij een toneelgroep in Arnhem. Laten we hopen dat deze persoon kan overtuigen dat Witte Koord daar hoort. Als toneelstuk. Want ik zie het voor me. En wat ik voor me zie …