Ik draag Pink Ribbon een warm hart toe. Ik geef jaarlijks een vast bedrag aan de KWF Kankerbestrijding en ik draag mijn sleutels aan een sleutelhanger van Pink Ribbon. Je kunt Pink Ribbon steunen door leuke accessoires te kopen. Of weg te geven. Ook kun je het magazine kopen. De volledige opbrengst van Pink Ribbon Magazine wordt ingezet voor de strijd tegen borstkanker.

Een aantal jaren geleden voelde ik bij de tietomgeving een knobbeltje en dat knobbeltje maakte dat ik verschrikt naar de dokter ging, het liet nakijken maar vervolgens naar het ziekenhuis moest. Ik was toen pas 23 jaar. Dat knobbeltje is toen operatief verwijderd en bleek na onderzoek een goedaardig gezwel, een fibroadenoom. Na een jaar ontdekte ik, na trouw elke maand een check up gedaan te hebben, twee verdachte knobbeltjes; de ene zo groot als een knikker en de ander wat kleiner, en ging weer verschrikt naar de dokter en moest vervolgens weer naar het ziekenhuis om het na te laten kijken en werd weer geopereerd. Weer een week in onzekerheid want was het dit keer wel of niet goed? Maar, ik had geluk, de knobbeltjes waren weer goedaardige gezwellen. Ik werd stevig op de feiten gedrukt toen ik blij naar huis mocht en een jonge moeder naast me op de zaal moest blijven omdat het knobbeltje bij haar niet goed bleek te zijn.

Ik schreef destijds op mijn blog:

Stop de Persen!

Het was niet zo eng, dacht ik nog, aangekomen bij het ziekenhuis voor een nietszeggende afspraak voor een bestaand knobbeltje, waar ze eventjes meer over moesten weten. Ik maakte me niet zo druk, vertelde ik mezelf heel stoer, en ik ging zitten op het houten bankje in de wachtkamer en bladerde zonder echt te lezen door drie jaar oude tijdschriften.

Niemand bereid je voor op zo’n onderzoek, niemand vertelt je wat er precies gaat gebeuren, en ik ben er nu achter waarom dat nu precies is. Sta je daar, voor zo’n achterlijk groot apparaat waarvan je plotseling met 100% zekerheid weet dat dit ooit uitgevonden was door een kerel, met tranen in je ogen in je blote bovenlijf je ontzettend kwetsbaar en vernederd te voelen omdat je met je borst geperst als een platte sinaasappel jezelf staat te kwellen, terwijl je daarvoor nog, tijdens het uitkleden en glurend door de zijkant van het gordijn, het apparaat stond op te meten en je bedacht dat je daar onmogelijk tussen kon omdat je nou niet bepaald Bridget Jones Tieten Materiaal had, maar een godswonder geschiedde: met een beetje proppen en persen en ingehouden tranen, jawel, kon je er toch, uiteindelijk tussen!

‘Het is klaar.’ zei de zuster nog, terwijl ik verbouwereerd naar mijn intens rood gestreepte borst stond te staren. ‘Maar, kleed je nog maar niet aan, want soms moet de foto opnieuw.’
…
Ik kon wel janken.
…

Steun Pink Ribbon!