Het begon om 17.30 en duurde tot 23.00 en ik verveelde me geen moment. Het leek een theaterfestival, een marathon. Met ernst en een traan en een lach. Met diepte aan de schijnbare lelijke oppervlakte. Vergis je niet, terwijl de Oranje mascotte van het Nederlands elftal ‘We are the champions’ zong, was er even later een serieus conflict over het lot van Johan van Oldenbarnevelt.
Wat op mij diepe indruk maakte was het stuk Water. Vol met onheilspellende klanken, poetische symboliek en moderne dans was ik tot op het eind met heel mijn gedachte bij de watersnoodramp. Dat de zee onheilspellend is en aanvoelde was knap gespeeld. Maar het hele plaatje raakte me. Het gebruik van decor, de ruimte, klanken, bewegingen, attributen. Met weinig heel veel kunnen uitleggen. Met beweging in beweging zetten. Met één sluier op het hoofd complete hoop laten wegvagen in afscheid. Ik vond het werkelijk prachtig.
Met dank aan Hugo Maerten dat wij hierbij aanwezig mochten zijn. Ik kreeg het cadeau omdat het verhaal van Witte Koord gebruikt gaat worden bij de jeugdtheaterlessen van Rabarber.