Maandagmiddag was mijn moeder net haar kleding in de kast aan het leggen toen de verpleegkundige al riep dat het zover was. Binnen een mum van tijd had ze een rare jas aan die achter half open was en mocht ze alvast een pilletje innemen. Ik kon me nog herinneren toen ik zo’n pilletje voor een operatie kreeg ik onwijs ging zitten giechelen en ging flirten met de mannelijke verpleger op de shortstay-unit.

En toen ging het allemaal razend snel. Een operatie van een uur. Uit de narcose. Mijn moeder had al direct honger. Ze was redelijk fit voor bezoek en de volgende dag belde mijn vader mij op dat ze al naar huis mocht. Koud een litteken van tien tot vijftien centimeter, borst weg en naar huis.

Onwerkelijk lijkt het een beetje, hoewel mijn moeder alleen maar blij was. Thuis ben je liever dan daar, waar er telkens met zaklampen op je harses geschenen wordt middenin de nacht en je een droog beschuitje mag eten omdat ze niet willen dat je alsnog kotsmisselijk gaat overgeven. Maar nu gaan we weer allemaal afwachten. Afwachten is iets waar ik niet zo goed in ben. Afwachten is geen zekerheid en afwachten is net doen alsof alles normaal doorgaat maar ondertussen denk je er continu aan. Afwachten tot volgende week dinsdag is als vroeger toen je klein was wachten op Sinterklaas. Ik hoop trouwens dat Sinterklaas volgende week een mooi cadeau voor ons mam heeft. …